370- مى‌گويند: امام عليه السلام كمتر بر منبر قرار مى‌گرفت، مگر اين كه قبل از خطبه اين سخن را مى‌فرمود:

اى مردم! از خدا بترسيد! هيچ كس بيهوده و عبث آفريده نشده كه به لهو و بازى پردازد و سر خود رها نگرديده تا به كارهاى لغو و بى ارزش مشغول شود، دنياى دلپسندش، جاى آخرتى كه با بدنگرى، زشت در نظرش جلوه كرده است، نگيرد؛ آن مغرورى كه به دنيا ظفر يافته بلند همّت‌تر از آن كسى نيست كه به كمترين سهم از آخرت دست پيدا كرده است.

371- شرافتى برتر از اسلام، عزتى عزيزتر از تقوا، بازدارنده‌ترى بهتر از ورع، شفيعى با نفوذتراز توبه، گنجى بى نيازكننده‌تر از قناعت و هيچ چيزى براى نابودى فقر بهتر از رضا به مقدار حاجت نيست، آن كس كه به مقدار نياز اكتفا كند، به آسايش و راحتى دست يافته و وسعت و آرامش را به دست آورده است.

دنيا پرستى كليد رنج و بلا و مركب تعب و ناراحتى است. حرص، تكبّر و حسد، دواعى و انگيزه‌هاى فرو رفتن در گناهان است و بدكارى، جامع تمام عيبهاست.

372- امام به جابربن عبداللّه انصارى فرمود:

اى جابر! اركان دين و دنيا بر چهار چيز استوار است: عالم و دانشمندى كه علم خود را به كار گيرد، نادانى كه از فراگيرى سرباز نزند، سخاوتمندى كه در كار نيك بخل نورزد و نيازمندى كه آخرتش را به دنيا نفروشد.

پس هرگاه عالم علمش را ضايع كند (و به آن عمل ننمايد) جاهل از فراگيرى علم خوددارى مى‌كند و زمانى كه بى نيازان از نيكى بخل ورزند، نيازمندان آخرت را به دنيا مى‌فروشند.

اى جابر! كسى كه نعمت فراوان خداوند به او روى آورد نياز مردم به او بسيار خواهد بود، در اين حال آن كس كه وظيفه خود را در برابر اين نعمتهاى خداداد انجام دهد، به دوام و بقاى نعمت خويش كمك كرده است و آن كس كه چنين نكند آنها را در معرض زوال و نابودى قرا داده.

373- ابن جرير طبرى در تاريخ خود آورده كه عبدالرحمن بن ابى ليلى فقيه- همان كسى كه براى مبارزه با حجّاج به كمك ابن اشعث برخاست- در سخنانى كه براى تشويق مردم بر جهاد ايراد كرد، چنين گفته: من از على- كه خداوند درجاتش را در ميان صالحان بالا برد و ثواب شهيدان و صدّيقان را به او عنايت كند- در روزى كه با شاميان روبه‌رو شديم شنيدم كه مى‌فرمود: