«فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيوةً طَيِّبَةً؛ او را حيات طيّب و پاكيزه خواهيم بخشيد» فرمود: زندگى پاكيزه قناعت است.

230- با كسى كه روزى به او روى آورده شريك شويد كه براى بى نيازى مؤثّرتر و در روى آورى بهره سزاوارتر است.

231- امام عليه السلام در تفسير آيه‌ «انَ اللّهَ يَأمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْاحْسانِ؛ خداوند به عدل و احسان فرمان مى‌دهد» [1] فرمود:

«عدالت» حقّ مردم را دادن و «احسان» بخشش بيشتر است.

232- كسى كه با دست كوتاه ببخشد، با دست بلند به او بخشيده مى‌شود.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: معنى سخن اين است كه: آنچه انسان از اموال خود در راه خير و نيكى انفاق مى‌كند- هرچند كم باشد- خداوند جزا و پاداش او را بسيار مى‌دهد.

و منظور از «دو دست» در اين‌جا، دو نعمت است كه امام عليه السلام بين نعمت پروردگار و نعمت از ناحيه انسان را با كوتاهى و بلندى فرق گذاشته. نعمت و بخشش از ناحيه بنده را كوتاه و آن كه از ناحيه خداوند است، بلند قرار داده و اين بدان جهت است كه نعمت خدا هميشگى و چند برابر نعمت مخلوق است، چرا كه نعمت خداوند اصل و اساس تمام نعمتهاست، بنابراين تمام نعمت‌ها به نعمت‌هاى خدا باز مى‌گردد و از آن سرچشمه مى‌گيرد.

233- امام عليه السلام به فرزندش حسن عليه السلام چنين فرمود:

كسى را به مبارزه دعوت مكن و اگر تو را به مبارزه بطلبند، اجابت كن چرا كه دعوت كننده به مبارزه ياغى و ستمكار است و ياغى و ستمكار در هر حال مغلوب است.

234- خصلتهاى نيك زنان، خصلتهاى بد مردان است. (اين خصلتها عبارتند از:) تكبّر، ترس و بخل.

هرگاه زنى متكبّر باشد، بيگانه را به خود راه نمى‌دهد و اگر بخيل باشد مال خود و همسرش را حفظ مى‌كند، و زنى كه ترسو باشد از هرچيزى كه به آبروى او صدمه بزند مى‌ترسد و فاصله مى‌گيرد.

235- به امام عليه السلام گفته شد: «عاقل» را برايمان توصيف كن! فرمود:

عاقل كسى است كه هر چيز را در جاى خود قرار مى‌دهد.

عرض شد: «جاهل» را توصيف بفرماييد! فرمود: توصيف كردم!

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: منظور اين است: جاهل كسى است كه اشيا (كارها) را در جاى خود قرار نمى‌دهد. بنابراين ترك اين توصيف‌

[1]. سوره نحل، آيه 90.