218- حسادت نسبت به دوست، دليل بيمارى دوستى است.

219- قربانگاه عقلها غالباً در پرتو طمعهاست.

220- داورى در حقّ افراد مورد اطمينان، با تكيه بر گمان، از عدالت دور است.

221- بدترين توشه براى آخرت ستم بر بندگان خداست.

222- تغافل يكى از بهترين كارهاى كريمان است، (اشاره به اين كه از بسيارى از كارهايى كه بر ضدّ شخص آنهاست چشم پوشى مى‌كنند).

223- كسى كه لباس حيا او را بپوشاند، مردم عيب او را نمى‌بينند.

224- كثرت سكوت موجب ابهت و بزرگى است و انصاف مايه فزونى دوستان، با بذل و بخشش قدر انسان بالا مى‌رود و با تواضع نعمت كامل مى‌شود و با پذيرش هزينه ها بزرگى تثبيت مى‌گردد و روش عادلانه، مخالفان را مقهور مى‌سازد و با حلم و بردبارى در برابر سفيهان، ياوران انسان فزونى مى‌يابند.

225- از غفلت حسودان نسبت به سلامتى تن خويش در شگفتم، (چرا كه حسد انسان را بيمار مى‌سازد).

226- طمعكار در بند ذلّت گرفتار است.

227- از امام عليه السلام درباره تفسير ايمان سؤال شد، فرمود:

ايمان شناخت با قلب (عقل)، اقرار به زبان و عمل با اعضا و جوارح است.

228- كسى كه به خاطر دنيا محزون باشد، از قضاى الهى ناخشنود است و آن كس كه از مصيبتى كه به او رسيده شكايت كند، شكايت پروردگارش را كرده؛ كسى كه نزد ثروتمندى رود و به خاطر ثروتش در برابر او تواضع كند دو سوّم دينش از دست رفته و كسى كه قرآن بخواند و پس از مرگ وارد آتش گردد از كسانى بوده كه آيات خدا را استهزا مى‌كرده، و آن كس كه قلبش سخت با حبّ دنيا پيوند خورده باشد، اين سه حالت او را رها نخواهد كرد: اندوه دايم، حرصى كه هرگز او را ترك نگويد و آرزويى كه به آن نخواهد رسيد.

229- ملك قناعت و نعمت حسن خلق، براى انسان كافى است.

و از امام عليه السلام در تفسير اين آيه سؤال شد: