154- آن كس كه به كار جمعيّتى راضى باشد، همچون كسى است كه در آن كار با آنها دخالت دارد، منتها آن كس كه در كار باطل دخالت دارد دو گناه مى‌كند: گناه عمل و گناه رضايت.

155- به عهد و پيمانها وفادار باشيد، مخصوصاً هنگامى كه طرف شما افراد باشخصيّت و وفادار به عهد باشند.

156- لازم است از كسى اطاعت كنيد كه از نشناختن او معذور نيستيد. (يعنى از خداوند قادر متعال كه شناختش بر همه فرض است).

157- چهره حقيقت به شما نشان داده شده است، اگر چشم بينا داشته باشيد، وسايل هدايت در اختيار شماست، اگر اهل هدايت باشيد و صداى حق در گوش شماست، اگر گوش شنوا داشته باشيد.

158- برادرت را (به هنگام خطا كارى) به وسيله نيكى سرزنش كن! و شرّ او را از طريق بخشش كردن دور ساز.

159- كسى كه خود را در مواضع تهمت قرار دهد، نبايد آن كس را كه به او سوءظن پيدا مى‌كند سرزنش نمايد.

160- آنها كه دستشان به حكومت مى‌رسد (غالباً) استبداد به خرج مى‌دهند.

161- كسى كه استبداد رأى داشته باشد هلاك مى‌شود، و هركس با مردان بزرگ مشورت كند در عقل و دانش آنها شركت مى‌جويد.

162- كسى كه رازش را بپوشاند، اختيارش هميشه در دست اوست.

163- فقر مرگ بزرگ است.

164- آن كسى كه حقّ «حق ناشناسى» را ادا كند، (گويى) او را پرستش كرده (و برده اوست).

165- اطاعت مخلوق در معصيت خالق روا نيست، (هرگز به خاطر اطاعت مخلوق معصيت خالق مكن).

166- براى انسان عيب نيست كه حقّش تأخير افتد؛ عيب آن است كه چيزى را كه حقّش نيست بگيرد.

167- خودپسندى مانع بزرگ ترقّى است.

168- آخرت نزديك است و توقّف در دنيا كوتاه.

169- صبح براى آنها كه دو چشم باز دارند روشن است (كنايه از اين كه حق براى آنها كه اهل تحقيق و فكر هستند آشكار مى‌باشد).

170- ترك گناه آسانتر از تقاضاى توبه است.