و از نعمت خدا بر ضدّ بندگانش استفاده مى‌كند و از دلايل الهى بر ضدّ اولياى حق كمك مى‌گيرد.

يا كسى كه مطيع حاملان حق است امّا بصيرتى ندارد، با نخستين شبهه و ايراد، شك در دل او پيدا مى‌شود، بدان نه اين به درد مى‌خورد و نه آن.

يا كسى كه اسير لذّت است و در چنگال شهوات گرفتار است، و يا كسى كه حريص به جمع و ذخيره مال است، اينها از رهبران دين نيستند و شبيه‌ترين موجودات به آنها چهار پايان هستند كه براى چرا رها شده‌اند! آرى اين چنين علم با مرگ حاملانش مى‌ميرد (چون افرادى را كه لايق آن باشند نمى‌يابند كه به آنان تعليم دهند).

آرى؛ هرگز روى زمين خالى نمى‌شود از كسى كه به حجّت الهى قيام كند، خواه ظاهر باشد و آشكار و يا ترسان و پنهان! تا دلايل الهى و نشانه هاى روشن او باطل نگردد، ولى آنها چند نفرند و كجا هستند؟

به خدا سوگند آنها تعدادشان كم و قدر و مقامشان نزد خدا بسيار است.

خداوند به واسطه آنها حجّتها و دلايلش را حفظ مى‌كند تا به افرادى كه نظير آنها هستند بسپارند و بذر آن را در قلب افرادى شبيه خود بيفشانند.

علم و دانش با حقيقت و بصيرت به آنها روى آورده و روح يقين را لمس كرده‌اند و آنچه دنيا پرستان هوسباز مشكل مى‌شمرند، بر آنها آسان است.

آنها به آنچه جاهلان از آن وحشت دارند انس گرفته‌اند، در دنيا با بدنهايى زندگى مى‌كنند كه ارواحشان به جهان بالا پيوند دارد.

آنها خلفاى الهى در زمينند و دعوت كنندگان به دين خدا.

آه، آه، چقدر اشتياق ديدار آنها را دارم. اى كميل (همين قدر كافى است) هر وقت مى‌خواهى باز گرد!

148-/ انسان زير زبان خود پنهان است (تا مرد سخن نگفته باشد عيب و هنرش نهفته باشد).

149-/ آن كس كه قدر خود را نشناخت هلاك شد.

150-/ امام عليه السلام در پاسخ كسى كه تقاضاى موعظه كرد، فرمود:

از كسانى مباش كه بدون عمل، اميد سعادت آخرت را دارند و توبه را با آرزوهاى دراز تأخير مى‌اندازند، درباره دنيا همچون زاهدان سخن مى‌گويند، ولى همچون دنيا پرستان عمل مى‌كنند، هرگاه چيزى از دنيا به او برسد سير نمى‌شود و اگر نرسد قانع نخواهد شد، از شكر آنچه به او داده شده عاجز است، ولى باز هم فزونى مى‌طلبد، ديگران را از كار بد نهى مى‌كند، امّا خود نهى نمى‌پذيرد،