نام کتاب : نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 763
و بر اثر تعريف و تمجيد از آنان فريب مىخورند و خداوند هيچكس را به چيزى
مانند «مهلت دادن» آزمايش نكرده است.
117- دو كس در مورد من هلاك شدند: دوست غلوّ كننده و دشمن بدخواه!
118- از دست دادن فرصت غمانگيز است.
119- مَثَل دنيا مانند مار است كه زير دست انسان نرم و ملايم، ولى سمّ كشنده
در درون آن مىباشد، نادان بى خبر به آن علاقه پيدا مىكند و هوشمند عاقل از آن بر
حذر مىشود.
120- از امام عليه السلام درباره قريش سؤال شد، فرمود: «امّا طايفه بنى مخزوم»
گل قبيله قريشند؛ دوست داريم كه با مردانشان هم سخن شويم و با زنانشان ازدواج كنيم
و امّا «طايفه بنى عبد شمس» از همه بد انديشتر و بخيلترند.
و امّا ما «طايفه بنى هاشم» از همه آنها نسبت به آنچه در دست داريم
بخشندهتريم و به هنگام بذل جان از همه سخاوتمندتريم، آنها پر جمعيّتتر و مكّارتر
و زشت ترند و ما فصيحتر و دلسوزتر و زيباتريم.
121- اين دو عمل با هم تفاوت بسيار دارند: عملى كه لذّتش مىرود و عواقب بد آن
مىماند و عملى كه زحمتش مىرود و اجر و پاداش آن باقى مىماند.
122- امام عليه السلام در تشييع جنازهاى شركت كرده بود. صداى خنده مردى را
شنيد، فرمود:
گويى مرگ در دنيا بر غير ما نوشته شده و گويى حق بر غير ما واجب گشته و گويى
اين مردگانى را كه مىبينيم مسافرانى هستند كه به زودى به سوى ما باز مىگردند
آنها را در قبرشان مىگذاريم و ميراث آنها را مىخوريم، گويى بعد از آنها جاودانيم
ما هر واعظ و اندرز دهندهاى را فراموش كردهايم و هدف مصايب سنگين و آفاتى كه هر
اصل و فرع را نابود مىكند، قرار گرفتهايم.
123- خوشا به حال كسى كه در نزد خود كوچك (و در نظر مردم بزرگ و عزيز) است و
كسب و كار او پاك و حلال و باطن او صالح و شايسته و اخلاق او نيك است و اضافه مال
خود را در راه خدا انفاق مىكند؛ سخنان زائد و بى جا نمىگويد و آزار او به مردم
نمىرسد؛ سنّت و روش پيامبر صلى الله عليه و آله براى او كافى است، (به همين دليل)
بدعتى در دين خدا نمىگذارد.
سيد رضى رحمه الله مىگويد: بعضى اين سخن را به پيامبر صلى الله عليه و آله
نسبت مىدهند و همچنين گفتار قبل (اشاره به حديث 122 است).
نام کتاب : نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 763