نامه 66

به «عبداللّه‌بن عباس»، اين نامه به صورت ديگرى نيز قبلًا آمده است‌

امّا بعد! بسيار مى‌شود كه انسان از يافتن چيزى كه هرگز از او فوت نمى‌شد، خشنود مى‌گردد (و به عكس) از فوت منفعتى كه هرگز نصيب او نمى‌گرديد، اندوهناك مى‌شود! از اين رو مواظب باش كه بهترين و برترين چيز نزد تو رسيدن به لذّات دنيا و يا انتقام از دشمن نباشد؛ بلكه بايد بهترين امور نزد تو خاموش كردن آتش باطل و يا زنده كردن حق باشد، تنها به چيزى كه از پيش فرستاده‌اى خوشحال باش و تأسّفت، از آن چيزى كه به جاى مى‌گذارى و بايد تمام همّ تو معطوف به جهان پس از مرگ باشد.

نامه 67

به «قثم‌بن عباس» فرماندار مكّه‌

امّا بعد! در اقامه حج، مردم را راهنما باش و روزهاى خدا را به ياد آنها آر، صبح و عصر براى رسيدگى به امور آنان بنشين، به كسانى كه پرسشى دارند پاسخ ده! جاهلان را بياموز و با دانشمندان مذاكره كن، در بين تو و مردم بايد واسطه و سفيرى جز زبانت و حاجب و پرده‌اى جز چهره‌ات نباشد؛ افرادى كه با تو كار دارند از ملاقات با خود محروم مساز! اگر آنها را در ابتدا از در خانه‌ات برانند حلّ مشكلشان بعداً جبران آن را نخواهد كرد.

اموالى كه در نزد تو گرد آمده و مربوط به خداست، به دقّت در مصرف آن بنگر و آن را مصرف عيالمندان و گرسنگان كسانى كه در محل هستند بكن ...

آن‌چنان كه بطور صحيح به دست فقرا و نيازمندان برسد و مازاد آن را نزد ما بفرست تا بين كسانى كه در اين‌جا هستند، تقسيم كنيم.