نامه 65

به معاويه‌

امّا بعد! زمان آن فرا رسيده كه از مشاهده امور با چشم صحيح بهره‌مند گردى؛ تو با ادّعاهاى باطل همان راه نياكان خود را مى‌پيمايى ...

خود را در دروغ و فريب مى‌افكنى، آنچه بالاتر از شأن توست به خود نسبت مى‌دهى و به آنچه نمى‌رسى و از تو منع شده دست مى‌افكنى، همه اين كارها به خاطر فرار از زير بار حق و انكار كردن آنچه از گوشت و خون براى تو لازمتر است، مى‌باشد (يعنى ايمان و بيعت با امام معصوم) همان چيزى كه گوش تو شنيده و به خوبى از آن آگاهى. آيا بعد از روشن شدن راه حق، جز گمراهى آشكار، چيزى هست؟

و آيا بعد از بيان واضح، چيزى جز مغلطه اندازى و اشتباه كارى تصوّر مى‌شود؟ از اشتباه اندازى و غلط كاريها بپرهيز! زيرا از دير زمانى فتنه، پرده‌هاى سياه خود را گسترده و با تاريكى خود ديده هايى را نابينا كرده است.

نامه‌اى از تو به من رسيده كه سراسر آن پشت هم اندازى بود؛ در آن از صلح و خيرخواهى خبرى نبود. در اساطير و سخنان افسانه‌اى هيچ اثرى از دانش و بردبارى به چشم نمى‌خورد؛ تو همچون كسى هستى كه در زمين سست و صعب العبور گام گذارده و يا همچون كسى كه در تاريكى دخمه‌هاى زيرزمينى راه خود را گم مى‌كند. تو مى‌خواهى به نقطه‌اى برسى كه از مرتبه‌ات بسيار برتر و نشانه هايش از تو دور است و عقابان بلند پرواز را ياراى پرواز به آن نيست؛ چرا كه در اوج ستارگان آسمان همچون «عيّوق» است!

پناه به خدا كه تو بعد از من، سرپرست مسلمانان براى جلب منفعت يا دفع ضرر گردى، يا من در اين باره براى تو نسبت به يك تن از آنان قرار داد و تعهّدى امضا كنم.

از هم اكنون خود را درياب و براى خويشتن چاره انديش، زيرا اگر كوتاهى كنى و براى كوبيدنت بندگان خدا بپاخيزند، درهاى چاره به رويت بسته خواهد شد و چيزى كه امروز از تو مورد قبول است فردا نخواهند پذيرفت، والسلام.