كه تو در تلاش و كوششت كندى ورزيده‌اى و يا براى اين باشد كه جدّيّت بيشترى به خرج دهى، اگر آنچه در اختيارت قرار دارد از تو گرفتم، تو را والى جايى قرار دادم كه هزينه آن بر تو آسانتر و حكومت آن برايت جالبتر است.

آن مردى كه من او را فرماندار «مصر» كرده بودم، مردى بود كه نسبت به ما ناصح و خيرخواه و نسبت به دشمنانمان سختگير و درهم كوبنده بود، خداى او را رحمت كند كه ايّام زندگى خود را كامل كرد، عمر را به پايان برد و مرگ را ملاقات نمود در حالى كه ما از او راضى بوديم؛ خداوند هم نعمت خشنوديش را بر او ارزانى دارد و پاداشش را مضاعف گرداند.

(امّا اكنون) تو براى پيكار با دشمنت سپاه را بيرون آر و طبق بصيرت و فهمت در مبارزه با او حركت كن. دامن جنگ را براى كسى كه با تو مى‌جنگد به كمر زن و مردم را در راه پروردگارت به مبارزه دعوت كن. از خداوند بسيار يارى بطلب كه مشكلاتت را حل خواهد كرد و در شدايدى كه بر تو نازل مى‌شود ياريت مى‌كند-/ إن شاءاللّه.

نامه 35

به «عبداللَّه بن عبّاس» پس از شهادت «محمّدبن‌ابى‌بكر»

امّا بعد، «مصر» به دست دشمن گشوده شده و «محمّدبن‌ابى‌بكر»-/ كه خدا رحمتش كند-/ به شهادت رسيده. اين مصيبت را به حساب خداوند مى‌گذاريم و اجر آن را از خدا مسئلت مى‌داريم، (مصيبت) فرزندى ناصح و كارگزارى تلاشگر و كوشا، شمشيرى برنده و قاطع و ستونى بازدارنده.

من مردم را به ملحق شدن به او و همكاريش تشويق و تحريص كردم و به آنها فرمان دادم كه پيش از وقوع واقعه به فريادش برسند. من آنها را آشكارا و پنهانى، از آغاز تا انجام در حركت به سوى او دعوت كردم. عدّه‌اى هماهنگى خود را با اكراه اعلام و گروهى بطور دروغين خود را به بيمارى زدند و گروه سوّم افرادى بودند كه براى تنها ماندن (سپاه حق) دست از ياريش كشيدند.

از خداوند تقاضا مى‌كنم كه براى نجات من از ميان اين گونه افراد فرجى عاجل قرار دهد. به خدا سوگند اگر علاقه و آرزوى من به شهادت به هنگام پيكار با دشمن نبود و خود را براى مرگ در راه خدا آماده نساخته بودم، دوست مى‌داشتم حتى يك روز با اين مردم روبه رو نشوم و هرگز آنها را ملاقات نكنم!