(و بدان) كه تو در منزلى قرار دارى كه هر آن ممكن است از آن كوچ كنى؛ در منزلى كه بايد زاد و توشه از آن برگيرى تو در طريق آخرتى، تو رانده شده مرگى؛ همان مرگى كه هرگز فرار كننده از آن نجات نمى‌يابد، و از دست جوينده‌اش بيرون نمى‌رود و سرانجام او را مى‌گيرد. بنابراين از مرگ بر حذر باش! نكند زمانى تو را به چنگ آورد كه در حال بدى باشى و تو پيشتر با خود مى‌گفتى كه از اين حال توبه خواهى كرد، امّا او ميان تو و توبه‌ات حائل گردد و اين‌جا است كه تو خويشتن را به هلاكت انداخته‌اى.

ياد مرگ‌

پسرم! بسيار به ياد مرگ باش و به ياد آنچه به سوى آن مى‌روى و پس از مرگ در آن قرار مى‌گيرى تا اين‌كه هنگامى كه مرگ به نزد تو آيد تو خود را از هر جهت مهيّا كرده باشى. نيروى خويش را تقويت و دامن همّت بر كمر زده و آماده باشى، نكند ناگهان بر تو وارد شود و مغلوبت سازد؛ (پسرم) از اين سخت بر حذر باش كه علاقه شديد مردم به دنيا و حمله حريصانه شان به آن تو را مغرور سازد. چرا كه خداوند تو را از وضع دنيا آگاه كرده و دنيا نيز خود از فنا و زوالش تو را خبر داده و بديهاى خود را آشكارا به تو نشان داده است. (بدان) دنيا پرستان همچون سگانى هستند كه بى صبرانه همواره صدا مى‌كنند و درندگانى كه در پى دريدن يكديگرند بعضى بر بعضى ديگر فرياد مى‌كشند، زورمندان ضعيفان را مى‌خورند و بزرگترها كوچكترها را؛ يا همچون چهارپايانى كه گروهى از آنان پاهايشان بسته و گروهى ديگر رها شده‌اند، راه‌هاى صحيح را گم كرده و به راههاى نامعلوم گام گذارده‌اند، در وادى پر از آفات رها شده‌اند، در سرزمينى شنزار كه حركت در آن به كندى امكان‌پذير است، نه چوپانى دارند كه آنها را جمع كند و نه كسى كه آنهارا به منزل و چراگاه برساند؛ دنيا آنان را در طريق كورى به راه انداخته و چشمهاشان را از ديدن نشانه‌هاى هدايت بر بسته؛ در حيرت و سرگردانى دنيا مانده و در نعمتهاى آن غرق گرديده‌اند، آنها را مالك و پروردگار خويشتن برگزيده‌اند؛ دنيا آنها را و آنها دنيا را به بازى گرفته و ماوراى آن را فراموش كرده‌اند.

در تلاش براى دنيا اندازه نگهدار

آرام! كه به زودى تاريكى بر طرف مى‌شود (و حقيقت آشكار مى‌گردد) گويا مسافران به سر منزل مقصود رسيده‌اند. آن كس كه سريع براند به (قافله) ملحق خواهد شد!

پسرم! بدان آن كس كه مركبش شب و روز است، دائماً در حركت است،- هر چند خود را ساكن مى‌پندارند-