و اميدوارم خداوند تو را در طريق رشد و صلاحت توفيق دهد و به مقصودت رهبرى كند، اينك اين وصيّتم را براى تو مى‌فرستم.

پسرم! بدان محبوبترين چيزى كه از ميان گفته‌هايم در اين وصيّت نامه به آن تمسّك مى‌جويى، تقوا و پرهيزكارى است و اكتفا به آنچه خداوند بر تو فرض و واجب شمرده است و نيز حركت در راهى كه پدرانت در گذشته از آن راه رفته‌اند و صالحان خاندانت آن طريق را پيموده‌اند، زيرا همان‌گونه كه تو درباره خويش نظر مى‌كنى، آنها نيز نظر افكندند و همان گونه كه تو براى صلاح خويش مى‌انديشى آنها نيز مى‌انديشيدند ...

آنها پس از فكر و دقّت به اين‌جا رسيدند كه آنچه را به خوبى شناخته‌اند بگيرند و آنچه را كه مكلّف نيستند رها سازند و اگر روحت از قبول اين ابا دارد كه تا همانند آنها آگاهى نيابى و اقدام نكنى مى‌بايست از راه صحيح و براى فهميدن و ياد گرفتن اين راه را بپويى، نه اين كه خود را به شبهات بيفكنى و يا به دشمنى‌ها تمسّك جويى.

اما پيش از آن كه در طريق آگاهى در اين باره گام نهى، از خداوندت استعانت بجوى و در توفيقت در اين راه رغبت و ميل به خداوند نشان ده! و هرگونه عاملى را كه موجب خلل در افكارت مى‌شود يا تو را در شبهه مى‌افكند، يا تو را تسليم گمراهى مى‌سازد؛ رها ساز.

پس آنگاه كه يقين كردى قلبت صفا يافته و در برابر حق خاضع شده و نظرت تكامل يافته و اراده‌ات متمركز و تصميمت قاطع و واحد گشته، در آنچه برايت تفسير مى‌كنم نظر افكن! و اگر آنچه را در اين زمينه دوست مى‌دارى، برايت فراهم نشد و فراغت خاطر حاصل نكردى، بدان كه در طريقى كه ايمن از سقوط نيستى گام بر مى‌دارى و در دل تاريكيها قدم مى‌زنى، چرا كه آن كسى كه در اشتباه يا در حال تحيّر و ترديد است، طالب دين نيست و در چنين موقعى امساك و خوددارى از چنين راههايى بهتر است.

پسرم! در فهم وصيتم دقت نما! بدان مالك مرگ همو مالك حيات است و آفريننده همان كسى است كه مى‌ميراند و فانى كننده هموست كه، جهان هستى را از نو نظام مى‌بخشد. همان كسى كه بيمارى مى‌دهد شفا نيز عطا مى‌كند، و بدان كه دنيا پابرجا نمى‌ماند مگر به همان گونه كه خداوند آن را قرار داده است، گاه نعمت و گاه ابتلا و پاداش در رستاخيز، يا آنچه كه او بخواهد و تو نمى‌دانى.

اگر درباره جهان و حوادثش مشكل و بغرنجى براى تو پيش آمد، آن را بر نادانى خود حمل كن، زيرا تو در نخست جاهل و نادان آفريده شدى و سپس عالم و آگاه گرديدى و چه بسيار است آنچه را كه نمى‌دانى و فكرت در آن سرگردان و چشمت در آن گمراه مى‌گردد، امّا پس از مدّتى آن را مى‌بينى! ...