به اين جهت اهتمام كار تو را اهتمام كار خود يافتم ...

لذا اين نامه را براى تو نوشتم تا تكيه گاه تو باشد، خواه من زنده باشم يا نباشم.

پسرم! تو را به تقوا و التزام به فرمان خدا، آباد كردن قلب و روح با ذكر او و چنگ زدن به ريسمان الهى توصيه مى‌كنم و چه وسيله‌اى مى‌تواند مطمئن‌تر از رابطه‌اى كه بين تو و خداست-/ اگر به آن چنگ زنى-/ باشد؟!

قلبت را با موعظه و اندرز زنده كن (و هواى نفست را) با زهد و بى اعتنايى بميران، دل را با يقين نيرومند ساز! و با حكمت و دانش نورانى نما و با ياد مرگ رام كن و آن را به اقرار به فناى دنيا وادار و با نشان دادن فجايع دنيا او را بصير گردان! و از حملات روزگار و زشتيهاى گردش شب و روز بر حذرش دار! اخبار گذشتگان را بر او عرضه نما! و آنچه را كه به پيشينيان رسيده است يادآوريش كن، در ديار و آثار مخروبه آنها گردش نما و درست بنگر آنها چه كرده‌اند، ببين از كجا منتقل شده‌اند و در كجا جاى گرفته، فرود آمده‌اند.

خواهى ديد از ميان دوستان منتقل شده و به ديار غربت بار انداخته‌اند، گويا طولى نمى‌كشد كه تو هم همانند يكى از آنها خواهى بود. (بنابراين) منزلگاه آينده خود را اصلاح كن، آخرتت را به دنيايت مفروش و در مورد آنچه نمى‌دانى سخن مگو، در آنچه موظّف نيستى كسى را مخاطب نساز و در راهى كه ترس گمراهى در آن دارى قدم مگذار! چه اين كه خوددارى نمودن به هنگام بيم از سرگردانى گمراهى، بهتر از آن است كه انسان خود را در مسيرهاى خطرناك بيفكند.

امر به معروف كن تا خود اهل معروف باشى؛ با دست و زبانت منكرات را انكار نما و از كسى كه عمل بد انجام مى‌دهد به سختى دورى گزين و در راه خدا تا سرحدّ توان تلاش كن و هرگز سرزنش سرزنش گران تو را از تلاش در راه خدا باز ندارد ...

در درياى شدايد و مشكلات در راه حق هرجا كه باشد فرو رو، در دين تفقّه كن! و خويشتن را بر استقامت در برابر مشكلات عادت ده كه شكيبايى در راه حق از اخلاق نيك به شمار مى‌رود، در تمام كارها خويشتن را به خدا بسپار كه خود را به پناهگاهى مطمئن و نيرومند سپرده‌اى. به هنگام دعا با اخلاص پروردگارت را بخوان! كه بخشش و حرمان به دست اوست و همواره از خدا بخواه كه آنچه خير و نيك است برايت پيش آورد، در وصيّتم دقّت كن و آن را سرسرى مگير چه اين كه بهترين گفته آن است كه سودمند باشد.