و به گفته شاعر «اين نقصى است كه گرد ننگ آن بر تو نمى‌نشيند»!

و گفته‌اى كه مرا همچون شتر افسار زدند و كشيدند كه بيعت كنم! ...

عجبا، به خدا سوگند خواسته‌اى مذمّت كنى و ناخودآگاه مدح و ثنا گفته‌اى، خواسته‌اى رسوا كنى ولى رسوا شده‌اى. اين براى يك مسلمان نقص نيست كه مظلوم واقع شود، مادام كه در دين خود ترديد نداشته باشد و در يقين خود شك نكند و اين خلاصه حجّت و دليل من است حتّى در برابر غير تو؛ من به همين خلاصه و كوتاهى اكتفا كردم كه جاى شرحش نيست!

سپس درباره وضع من با عثمان يادآور شده‌اى و حقّ توست كه از اين گفتار پاسخ داده شوى، چرا كه از خويشان و بستگانش بودى، حال كدام‌يك از ما دشمنيش با او شديدتر بود و راه را براى كشندگانش مهيّاتر ساخت؟ آيا كسى كه به ياريش پرداخت و از او خواست كه به جايش بنشيند و دست بكشد؟ و يا كسى كه (عثمان) از او يارى خواست و او تأخير كرد تا مرگ بر سرش هجوم آورد و زندگيش به سرآمد؟

نه، به خدا سوگند «خداوند مانعان از نصرت را خوب مى‌شناسد و هم آنان كه به برادران خود مى‌گفتند: به سوى ما آييد و به هنگام ناراحتى جز مقدار كمى به كمك نمى‌شتافتند». [1] من نمى‌گويم: در مورد بدعتهايى كه به وجود آورده بود بر او عيب نمى‌گرفتم، مى‌گرفتم و از آن عذرخواهى نمى‌كنم، اگر گناه من هدايت و ارشاد اوست، بسيارند كسانى كه مورد ملامت واقع مى‌شوند و بى گناهند.

و به گفته شاعر: «گاهى شخص ناصح و خيرخواه از بس اصرار در نصيحت مى‌كند، مورد تهمت قرار مى‌گيرد».

و من قصدى «جز اصلاح تا حدّ توانايى ندارم و موفقيّت من تنها به لطف خداست وتوفيق را جز از خداوند نمى‌خواهم، بر او توكّل كردم و به او بازگشتم». [2] و گفته‌اى كه نزد تو براى من و اصحابم جز شمشير چيزى نيست؛ راستى مضحك است بعد از آن گريه كردن! ...

كى به ياد دارى و چه وقت بوده كه فرزندان «عبدالمطلب» به دشمن پشت كنند و از شمشير بترسند؟!

«پس كمى صبر كن كه حريفت به ميدان خواهد آمد»!

بزودى آن كس را كه تعقيب مى‌كنى به تعقيب تو برخواهد خواست و آنچه را كه از آن فرار مى‌كنى، در نزديكى خود خواهى يافت و من در ميان سپاهى عظيم از

[1]. سوره احزاب، آيه 18.

[2]. سوره هود، آيه 88.