خطبه 240

«عبداللّه بن عباس» به هنگامى كه عثمان در محاصره بود از ناحيه او اين پيام را براى امام عليه السلام آورد كه پيشنهاد مى‌كرد امام عليه السلام از مدينه خارج شود و به ملك خود در «ينبع» برود، تا مردم شعار خلافت به نام او ندهند! و اين بار دوم بود كه عثمان از آن حضرت چنين درخواستى مى‌كرد. امام عليه السلام در پاسخ عبداللّه بن عباس فرمود:

اى ابن عباس! عثمان مقصودى جز اين ندارد كه مرا همچون شتر آبكش قرار دهد. گاهى بروم و گاه بازگردم؛ يك بار فرستاد كه از مدينه خارج شوم و باز فرستاد كه بازگردم! و هم اكنون نيز فرستاده است كه بيرون رو! به خدا سوگند من آن قدر از او دفاع كردم كه ترسيدم گناهكار باشم!

خطبه 241

كه در آن اصحابش را به جهاد تشويق فرموده است.

خداوند از شما اداى شكر و سپاس خويش را مى‌طلبد و فرمان خويش را به دست شما مى‌سپارد و در اين سراى آزمايش و تمرين در زمانى محدود به شما فرصت مى‌دهد تا كوشش كنيد و برنده جايزه او (بهشت برين) شويد، بنابراين كمربندها را محكم ببنديد و آماده شويد و دامنها را به كمر زنيد (تا دست و پايتان را نگيرد و مانع تلاش شما نشود) به مقام‌هاى بلند رسيدن با هوسرانى و لذّت سازگار نيست، بسا خواب‌ها (ى شب) است كه تصميمهاى روز را از بين برده و تاريكيهاست كه ياد همّتهاى بلند را از خاطرها محو كرده است.

درود خدا بر سيّد و سرور ما محمّد پيامبر امّى و بر خاندانش، چراغهاى روشنى بخش تاريكى‌ها و رشته هاى محكم الهى و سلام فراوان بر آنها باد!

بدا به حال آن كه- در پيشگاه خداوند- فقرا و مساكين و سائلان و آنها كه از حقّشان محروم مانده‌اند و بدهكاران و ورشكستگان و در راه ماندگان خصم و شاكى او باشند.

كسى كه امانت را خوار شمارد و دست به خيانت آلايد و خويشتن و دينش را از آن منزّه نسازد، درهاى ذلّت و رسوايى را در دنيا به روى خود گشوده و در قيامت خوارتر و رسواتر خواهد بود و بزرگترين خيانت، خيانت به ملّت است و رسواترين تقلّب، تقلّب به پيشوايان مسلمين. والسلام.