خطبه 218

كه درباره كسانى كه براى مبارزه با وى به سوى «بصره» حركت كردند فرموده است‌

بر مأموران من و خزانه داران بيت المال مسلمانان كه در اختيار من است وارد شدند و در شهرى كه همه مردمش در اطاعت و بيعت من هستند قدم گذاردند؛ وحدت آنها را بر هم زدند و جمعيّت آنها را كه همه با من بودند به شورش واداشتند و بر شيعيان من حمله بردند؛ عدّه‌اى را از روى خدعه و ناجوانمردانه كشتند و گروهى هم با شهامت دست به شمشير برده استقامت ورزيدند و شديداً با دشمن جنگيدند تا آن كه خداوند را صادقانه ملاقات كردند (و شربت شهادت نوشيدند).

خطبه 219

اين سخن را امام هنگامى فرمود كه از كنار كشته «طلحه بن عبدالله» و

«عبدالرحمان بن عتاب بن اسيد» در روز جنگ جمل عبور نمود

«ابومحمّد» در اين مكان غريب مانده است! سوگند به خدا من نمى‌خواستم قريش در زير اين آسمان كشته افتاده باشند، انتقام خود را از «بنى عبد مناف» گرفتم (و قصاص خون شيعيان را نمودم) و امّا رؤساى بنى جمح از دست من فرار كردند.

آنها به سوى امرى گردن كشيده بودند كه اهليّت آن را نداشتند و پيش از آن كه به آن برسند گردنهاشان شكسته شد!