خطبه 215

كه همواره پروردگار را با آن مى‌خوانده‌

ستايش ويژه خداوندى است كه مرا بيمار نساخته و مرگم را فرا نرسانده است، به بيماريهاى بدمنظر (و برص) دچار نگردانده و به كيفربدترين اعمالم نرسانده و مرا بلاعقب قرار نداده است، مرتد از دين و منكر پروردگارم ننموده، چنانم نساخته كه از ايمانم وحشت داشته باشم و نيز ديوانه‌ام نكرده و به كيفر و عذاب ملّتهاى پيشين گرفتارم ننموده است.

شب را به روز آوردم در حالى كه بنده‌اى مملوكم و در حالى كه به نفس خود ستم نموده‌ام.

(خداوندا!) حجّت تو بر من تمام و من حجّت و دليلى در برابر تو ندارم. جز آنچه تو مى‌بخشى نمى‌توانم چيزى تهيّه كنم و جز اين كه تو مرا نگه مى‌دارى من قدرت ندارم خويش را از چيزى حفظ كنم.

پروردگارا! به تو پناه مى‌برم، نكند بى نيازيى كه به من بخشيده‌اى، سلب گردد و نيازمند گردم و در هدايتت گمراه شوم، در سايه حكومتت بر من ستم شود و با وجود اين كه همه چيز در دست تو است مقهور و مغلوب گردم.

خداوندا! نخستين نعمت گرانبها از نعمتهاى خويش را كه از من مى‌گيرى جانم قرار ده! و نخستين وديعه‌اى كه از من باز مى‌ستانى نعمت جانم از ميان همه نعمتها گردان! (و تا آخر عمر ساير نعمتها را به من ارزانى دار).

بارالها! از اين به تو پناه مى‌برم كه از گفتارت روى گردانيم! يا به كناره‌گيرى از آيينت فريفته شويم! و يا اين كه هوا و هوسهاى سركش دل- نه هدايت تو- بر ما چيره گردد!

خطبه 216

كه در «صفين» ايراد فرمود

امّا بعد، خداوند براى من بر شما، به واسطه سرپرستى امورتان حقّى قرار داده‌