خطبه 201

كه در آن توصيه فرموده راه روشن را انتخاب كنيد

اى مردم! در طريق هدايت از كمى طرفداران آن وحشت نكنيد! زيرا مردم در اطراف سفره‌اى اجتماع كرده‌اند كه مدّت سيرى آن كوتاه و گرسنگى آن طولانى است.

اى مردم! رضايت و نارضايى (بر عملى) موجب وحدت پاداش و كيفر مردم مى‌گردد (يعنى؛ عاملان و كسانى كه راضى به آن عملند، در كيفر يا پاداش شريكند) ناقه «ثمود» را يك نفر بيشتر پى نكرد، امّا عذاب و كيفر آن همه قوم ثمود را فرا گرفت، زيرا همه به عمل او راضى بودند، خداوند سبحان مى‌فرمايد:

«فَعَقَروها فَاصبَحُوا نادِمينَ؛ آن را پى كردند ولى (سرانجام پس از نزول بلا) پشيمان شدند». [1] سرزمين آنان همچون آهن گداخته‌اى كه در زمين نرم فرو رود، يكباره فريادى بر آورد و فروكش كرد! (و به اين طريق كيفر اعمال خلاف خود را ديدند).

اى مردم! آن كس كه از راه آشكار و جاده واضح برود به آب مى‌رسد؛ امّا آن كس كه مخالفت كند و از اين طريق منحرف گردد. در حيرت و سرگردانى قرار خواهد گرفت (و تشنه كام جان مى‌دهد).

خطبه 202

روايت شده كه: اين سخن را امام عليه السلام به هنگام دفن فاطمه عليها السلام سيده زنان جهان ايراد فرموده و گويا با پيامبر صلى الله عليه و آله در كنار قبر او سخن مى‌گويد

اى رسول خدا! از جانب من و دخترت كه هم اكنون در جوارت فرود آمده و به سرعت به تو ملحق شده است، سلام!

اى پيامبر! از فراق دختر برگزيده و پاكت پيمانه صبرم لبريز شده و طاقتم از دست رفته است، امّا پس از رو به رو شدن با مرگ و رحلت تو هر مصيبتى به من برسد كوچك است. (فراموش نمى‌كنم) با دست خود، تو را در ميان قبر قرار دادم و هنگام رحلت سرت بر سينه‌ام بود كه قبض روح شدى؛ «انا لِلّه وَ إنّا إلَيهِ راجِعُون؛ ما از آن خداييم و به سوى او باز مى‌گرديم». [2] (اى پيامبر!) امانتى كه به من سپرده بودى هم اكنون باز داده شده و گروگان باز پس دادم؛ امّا اندوهم هميشگى است و شبهايم همراه بيدارى!

[1]. سوره شعراء، آيه 157.

[2]. سوره بقره، آيه 156.