و از معصيت آنان ايمن بوده، زيرا نه نافرمانى گنهاهكاران به او زيان مى‌رساند و نه اطاعت مطيعان به او نفعى مى‌بخشد. روزى و معيشت آنان را بينشان تقسيم كرد و هر كدام را در دنيا به جاى خويش قرار داد؛ امّا پرهيزكاران در دنيا داراى اين صفات برجسته‌اند: گفتارشان راست، پوشش آنان ميانه روى و خط مشى و راه رفتنشان تواضع و فروتنى است.

چشمان خويش را از آنچه خداوند بر آنها تحريم نموده، پوشيده‌اند و گوشهاى خود را وقف شنيدن علم و دانش سودمند ساخته‌اند. در بلا و آسايش حالشان يكسان است (و تحوّلات آنها را دگرگون نمى‌سازد).

و اگر نبود اجل و سرآمد معيّنى كه خداوند براى آنها مقرّر داشت، روحهاى آنان حتّى يك چشم بر هم زدن از شوق پاداش و از ترس كيفر در جسمشان قرار نمى‌گرفت، خالق و آفريدگار در روح و جانشان بزرگ جلوه كرده (به همين جهت) غير خداوند در نظرشان كوچك است. آنها به كسى مى‌مانند كه بهشت را با چشم ديده و در آن متنعّم است و همچون كسى هستند كه آتش دوزخ را مشاهده كرده و در آن معذّب است، قلبهايشان پر از اندوه و (انسانها) از شرّشان در امان، بدنهاشان لاغر و نيازمنديهاشان اندك و ارواحشان عفيف و پاك است، براى مدّتى كوتاه در اين جهان صبر و استقامت ورزيدند و راحتى بس طولانى به دست آوردند، تجارتى است پرسود كه پروردگارشان برايشان فراهم ساخته، دنيا (با جلوه گريهايش) خواست آنها را بفريبد ولى آنها فريبش را نخوردند و آن را نخواستند. دنيا خواست (با لذّاتش) آنها را اسير خود سازد ولى آنها با فداكارى، خويشتن را آزاد ساختند.

(پرهيزكاران) در شب همواره بر پا ايستاده‌اند، قرآن راشمرده و با تدبّر تلاوت مى‌كنند، با آن جان خويش را محزون مى‌سازند و داروى درد خود را از آن مى‌گيرند، هر گاه به آيه‌اى برسند كه در آن تشويق باشد با علاقه فراوان به آن روى آورند و روح و جانشان با شوق بسيار در آن خيره شود و آن را همواره نصب العين خود مى‌سازند و هر گاه به آيه‌اى برخورد كنند كه در آن بيم باشد، گوشهاى دل خويشتن را براى شنيدن آن باز مى‌كنند و صداى ناله و به هم خوردن زبانه‌هاى آتش جهنّم با آن وضع مهيبش در درون گوششان طنين انداز است؛ آنها در پيشگاه خدا به ركوع مى‌روند و جبين و دست و پا و زانوها را به هنگام سجده بر خاك مى‌سايند و از او آزادى خويش را از آتش جهنّم درخواست مى‌كنند.

و امّا درروز دانشمندانى بردبار و نيكوكارانى با تقوا هستند، ترس و خوف، بدنهاى آنها را همچون چوبه تير لاغر ساخته، چنان كه ناظران، آنها را بيمار مى‌پندارند امّا هيچ بيمارى در وجودشان نيست، بى خبران مى‌پندارند آنها ديوانه‌اند، در حالى كه انديشه‌اى بس بزرگ آنان را به اين وضع درآورده است.

از اعمال اندك خويش خشنود نيستند و اعمال فراوان خود را زياد نمى‌بينند؛