و از ديگرى انتقام مى‌گيرد، امّا فرمانبرداران را در جوار رحمت خويش قرار مى‌دهد و در سراى جاودانيش آنان را مخلّد مى‌سازد. سرايى كه اقامت‌كنندگانش هرگز كوچ نمى‌كنند و احوالشان تغيير نمى‌پذيرد ... خوف و ترس به آنان روى نياورد، بيمارى در وجود آنان رخنه نكند، خطرات به آنان عارض نشود و سفرى در پيش ندارند تا از منزلى به منزل ديگر به اجبار كوچ كنند.

و امّا گناهكاران را در بدترين منزلگاه جاى دهد و دست آنها را با غل و زنجير به گردنشان مى‌بندد، آن چنان كه سرشان را با پاها به هم نزديك كند، جامه هايى از موادّى كه زود آتش مى‌گيرد و لباسهايى از قطعه هاى آتش بر آنها بپوشاند؛ در عذابى كه حرارت آن بسيار شديد است و درش به روى آنها بسته است، در آتشى كه بخروشد و زبانه كشد، شعله‌اش ساطع است و صدايش هراس‌انگيز، آنها كه در آنند از آن خارج نگردند و براى آزادى اسيرانش غرامت پذيرفته نمى‌شود و زنجيرهايشان گسسته نمى‌گردد، مدّتى براى اين خانه تعيين نشده تا پايان پذيرد و نه سرآمدى براى آن مردمان تا تمام گردد!

قسمتى از اين خطبه درباره پيامبر صلى الله عليه و آله است‌

زهد پيامبر صلى الله عليه و آله‌

او دنيا را بس حقير مى‌شمرد و در چشم ديگران آن را كوچك جلوه مى‌داد، آن را خوار مى‌دانست و در پيش ديگران خوارش مى‌شمرد، چون آگاه بود كه خداوند براى احترام او با اختيار دنيا را از وى گرفت و آن را به غير او به خاطر كوچكيش گشاده ساخت، با قلب و روح خود از دنيا اعراض نمود و ياد آن را در دل خود ميراند، دوست مى‌داشت كه زينتهاى آن از پيش چشمش پنهان باشد تا از آن لباس فاخرى تهيّه نكند، يا اقامت در آن را آرزو ننمايد، در تبليغ احكام از ناحيه پروردگار براى قطع عذر آنان اصرار ورزيد، امّت خويش را براى بيم از عذاب خدا نصيحت كرد، مردم را به سوى بهشت دعوت نمود و بشارت داد و از آتش سوزان جهنّم بر حذر مى‌داشت.

خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله‌

ما شجره نبوّتيم، جايگاه رسالت و مركز رفت و آمد فرشتگان ... معادن دانش و چشمه سارهاى حكمتهاييم، ياور و دوستدار ما رحمت حق را منتظر است و اعدا و دشمنان ما در انتظار مجازاتند.