همانند كمان سخت و محكمى كه نه كسى قدرت صاف كردن آن را دارد و نه خودش قابليّت صاف شدن را! اى كسانى كه بدنهايتان حاضر است و عقلهاى شما پنهان، و خواسته هايتان متفاوت، و اى كسانى كه زمامدارانتان به شما مبتلا شده‌اند، رهبر شما خداى را اطاعت مى‌كند و شما با او مخالفت مى‌ورزيد؛ امّا زمامدار اهل شام خدا را معصيت مى‌كند و آنها وى را اطاعت مى‌نمايند.

به خدا سوگند! دوست دارم معاويه شما را با نفرات خود مبادله كند، همچون مبادله‌كردن دينار به درهم، ده نفر از شما را بگيرد و يك نفر از آنها را به من بدهد!

اى اهل كوفه! من به سه چيز كه (در شما هست) و دو چيز كه (در شما نيست) مبتلا شده‌ام، گوش داريد امّا كريد، سخن مى‌گوييد امّا گنگيد، چشم داريد امّا كوريد!، نه هنگام نبرد آزاد مردان صادقيد، و نه به هنگام آزمايش برادران قابل اعتماد، دستتان خاك آلوده باد! اى مردم شما به شتران بى ساربانى مى‌مانيد كه هرگاه از يك سو جمعشان كنند، از طرف ديگر پراكنده مى‌گردند.

به خدا سوگند! شما را چنين مى‌بينم كه اگر جنگ سخت درگير شود و آتش آن زبانه كشد، از گرد فرزند ابوطالب جدا مى‌شويد همانند جدا شدن زن (هنگام زاييدن) از بچه خويش.

من نشانه و دليل روشن (بر حقّانيّت خود) از پروردگارم دارم و بر طريق آشكار پيامبر صلى الله عليه و آله راه مى‌روم، من در راهى روشن قرار دارم و با آگاهى در آن گام برمى‌دارم.

ياران و خاندان رسول خدا صلى الله عليه و آله‌

به اهل بيت پيامبر بنگريد؛ از آن سمت كه آنها گام برمى‌دارند منحرف نشويد و قدم به جاى قدمشان بگذاريد، آنها هرگز شما را از جاده هدايت بيرون نمى‌برند و به پستى و هلاكت باز نمى‌گردانند، اگر سكوت كردند سكوت كنيد و اگر قيام كردند قيام كنيد، از آنها پيشى نگيريد كه گمراه مى‌شويد، از آنان عقب نمانيد كه هلاك مى‌گرديد.

من اصحاب محمد صلى الله عليه و آله را ديده‌ام، امّا هيچ كدام از شما را مانند آنان نمى‌بينم، آنها (در تنگناى مشكلات صدر اسلام) موهايى پراكنده و چهره‌هايى غبار آلوده داشتند؛ شب تا به صبح در حال سجده و قيام به عبادت بودند، گاه پيشانى و گاه گونه ها را در پيشگاه خدا به خاك مى‌گذاردند، از وحشت رستاخيز همچون شعله‌هاى آتش، لرزان بودند.

پيشانى آنها از سجده‌هاى طولانى پينه بسته بود، و هنگامى كه نام خدا برده مى‌شد، آنچنان چشمشان اشكبار مى‌شد كه گريبان آنها تر مى‌گرديد، و همچون بيد كه از شدّت تند باد به خود مى‌لرزد، مى‌لرزيدند (اينها همه) از ترس مسئوليّت و اميد به پاداش الهى بود.