از اثر هر گامى، و احساس هر حركتى، و آهنگ هر سخنى، و جنبش هر لبى، و مكان هر انسانى، و وزن هر ذرّه‌اى و ناله هر صاحب اندوه و غمى.

و آنچه از ميوه بر شاخه درختان قرار دارد، و برگهايى كه روى زمين ريخته.

و از قرارگاه نطفه و يا جمع شدن خون و مضغه و يا پرورش يافتن انسان و نطفه.

(آرى از همه آنچه بر شمردم او به خوبى آگاه است) و در اين آگاهى هيچ گونه مشقّتى برايش وجود ندارد و در حفظ و نگاهدارى آنچه از مخلوقات به وجود آورده، ناراحتى براى او نيامده و در به كار انداختن امور و تدبير مخلوقات سستى و ملالتى بر او عارض نشده، بلكه علمش در آنها نفوذ يافته، و شمارش آنان را احصا كرده و عدالتش همه آنها را شامل شده و با كوتاهى آنها در آنچه شايسته مقام اوست، باز از فضل خود محرومشان نساخته است.

دعا و نيايش‌

بار خدايا! تو داراى اوصاف جميل و صفات كمال بى منتهايى.

اگر به تو آرزومنديم چون تو بهترين آرمانى و اگر به تو اميدواريم تو بهترين مايه اميد و رجايى!

پروردگارا! به من فصاحت و منطق و زبان گويا داده‌اى، غير از تو را با آن مدح نمى‌گويم و به جز تو بر ديگرى ثنا نمى‌خوانم، و آن را در راه آنان كه آرزو را قطع مى‌كنند و مورد اعتماد نيستند به كار نمى‌بندم، در پرتو ايمان، زبانم را از مديحه سرايى انسانها، و ثنا گويى بر مخلوق باز داشته‌اى.

خداوندا! هر ثنا خوانى از سوى كسى كه ثنايش مى‌گويد، پاداش و عطايى دارد، من به تو اميدوارم كه راهنمايم به سوى ذخاير رحمت و گنجهاى آمرزشت گردى.

كردگارا! اين است وضع آن كس كه تو را در توحيد خاصّ خودت يكتا بشمارد، و غير از تو را مستحقّ اين ستايش و مدحها نداند.

من به تو نيازى دارم كه جز فضل تو نمى‌تواند آن را جبران كند، و اين فقر و پريشانى را جز احسان وجود تو نتواند رفع نمايد، پس در اين مقام، رضاى خويشتن را به ما عطا كن، و دست نياز ما را از دامن غير خود كوتاه گردان! «انَّكَ عَلى كُلِّ شَىْ‌ءٍ قَديرٌ؛ تو بر هر چيزى توانايى». [1]

[1]. سوره آل عمران، آيه 26.