و بر هر راهى از آنها نگهبانى از شهاب‌هاى ثاقب گماشت، و با دست قدرتش آنها را از حركات ناموزون در ميان فضا نگاه داشت.

به آنها دستور داد كه در برابر فرمانش تسليم باشند. خورشيد را نشانه روشنى بخش روز در تمام ايّام، و ماه را نورى كمرنگ براى (زدودن شدّت تيرگى) شبها، قرار داد، و آن دو را در مجراى خودشان به جريان انداخت، و مراحلى را كه بايد بپيمايند اندازه‌گيرى نمود، تا ميان شب و روز تفاوت حاصل شود، و با رفت و آمد آنها شماره سالها و حساب آن را بتوان فهميد.

سپس در جوّ آسمان فلكش را آفريد، و آنچه زينت بخش آن بود از ستارگان مخفى و كم نور و اقمار و ستارگان پر فروغ در آن جايگزين ساخت، و آنان را كه استراق سمع كردند، با شهابهاى ثاقب تيرباران نمود.

ستارگان ثوابت و سيّارات، هبوط كننده و صعود كننده، سعد و نحس همه را به امر و اراده خود مسخّر ساخت.

قسمتى ديگر از اين خطبه كه در توصيف فرشتگان است‌

سپس خداوند سبحان براى سكونت بخشيدن در آسمانها و آباد ساختن بالاترين قسمت از ملكوت خويش، مخلوقاتى بديع، يعنى فرشتگان را آفريد كه تمام صحنه‌هاى آسمان را پر كنند، و فاصله جوّ آن را از آنها مالامال ساخت، هم اكنون صداى تسبيح آنها فاصله ها را پركرده، و در بارگاه قدس و در درون پرده هاى حجاب و صحنه هاى مجد و عظمت پروردگار طنين انداز است ...

و در ماوراى آنها زلزله‌هايى است كه گوشها را كر مى‌كند، و شعاعهاى خيره كننده نور، چشمها را از ديدن باز مى‌دارد، و از روى ناچارى به توقّف وامى دارد.

[1]. سوره انبياء، آيه 26.