نعمت‌هاى خداوند

به خدا سوگند اگر دلهايتان آب شود، و از چشمهايتان از شدّت شوق به خدا و يا از ترس او خون جارى گردد، سپس تا پايان دنيا زنده بمانيد، و تا آن‌جا كه مى‌توانيد در اطاعت فرمان حق كوشش كنيد، باز هم اين اعمال شما در برابر نعمتهاى بزرگى كه خداوند به شما داده، مخصوصاً نعمت «ايمان» چيز قابل ملاحظه‌اى نيست (بنابراين از اعمال خود مغرور نشويد و كارهاى نيك خود را زياد نپنداريد).

خطبه 53

كه در آن از قربانى در مِنى‌ سخن به ميان آورده است‌

كمال قربانى در آن است كه گوش و چشمش سالم باشد، هرگاه گوش و چشم آن سالم بوده، قربانى كامل و تمام است، گرچه شاخش شكسته باشد و با پاى لنگ به قربانگاه آيد.

سيّد رضى رحمه الله مى‌گويد: منظور از «مَنْسَك» در اين‌جا قربانگاه است.

خطبه 54

كه در پاسخ بعضى از اصحابش كه او را از جنگ با معاويه نهى مى‌كردند فرمود

يا جنگ يا كفر؟!

(هنگام بيعت با من) مردم همانند شتران تشنه كامى كه به آب برسند و ساربان رهايشان ساخته باشد، و عقال از آنها برگيرد، بر من هجوم آوردند ...

به هم پهلو مى‌زدند و فشار مى‌آوردند، آنچنان كه گمان كردم مرا خواهند كشت! يا بعضى به وسيله بعض ديگر از ميان خواهند رفت و پايمال خواهند شد.

سپس برنامه و كار خود را زير و رو كردم، همه جهاتش را سنجيدم تا جايى كه خواب را از من ربود؛ ديدم چاره‌اى نيست جز اين‌كه يكى از دو راه را انتخاب كنم: يا با آن (كه از تسليم در برابر حق سر باز زده‌اند) به مبارزه برخيزم، و يا آنچه را محمّد صلى الله عليه و آله آورده انكار كنم‌