خبر باشند و بايد بتوانند با منطق خود آن ها با آنان سخن بگويند و برترى آيين اسلام را بر هر مكتب ديگر اثبات كنند. بنابراين، بحث و گفت وگو درباره تمام مكتب ها- بدون استثنا- بايد در متن دروس حوزه هاى علميه باشد.

4- در ميان علماى اسلام بايد كسانى باشند كه با زبان هاى زنده دنيا آشنايى داشته باشند و بتوانند به هنگام لزوم، بدون وساطت مترجمان كه گاه بر اثر ناآگاهى و گاه براى اعمال غرض شخصى، مسائل را تحريف مى كنند، با اهل زبان هاى ديگر سخن بگويند. از اين جا ضرورت تدريس زبان هاى خارجى در كنار دروس حوزه هاى علميه احساس مى شود.

5 علماى اسلام بايد از وسايل ارتباط جمعى موجود در جهان حداكثر بهره گيرى را داشته باشند و صداى اسلام و تعليمات قرآن را به گوش همه جهانيان برسانند. بديهى است كه اين كار بدون وجود يك حكومت نيرومند اسلامى كار بسيار مشكلى است؛ چرا كه حكومت هاى ديگر هرگز چنين فرصتى را به پيروان مكتب اسلام نمى دهند و نه تنها با سانسور شديد مانع از نشر دعوت اسلامى مى شوند، بلكه با ايجاد خفقان و سلب آزادى نفس را در سينه ها حبس مى كنند.

اين ها قسمتى از درس ها و الهاماتى است كه از برنامه مناظرات امام على بن موسى الرضا عليه السلام مى توان گرفت.

«و الحمدلله اوّلًا و آخراً»