انجام داد.

4- امام عليه السلام ثابت كرد كه يك پيشواى بزرگ اسلامى بايد از تمام مكتب ها آگاه باشد و بايد بتواند با منطق خود آن ها، بر آن ها غلبه كند و حتى از زبان هاى زنده دنيا بى خبر نباشد.

5- با اينكه حتى نزديك ترين دوستان امام عليه السلام از چنان مجلسى مرعوب شده بودند و به خاطر عدم معرفتشان به مقام علمى امام عليه السلام از عواقب آن مجلس بيم داشتند، امام عليه السلام چنان مهارت و قدرتى در بحث از خود نشان داد كه صحنه به كلى عوض شد و همگى در ارزيابى خود از مقام امام عليه السلام شرمنده شدند.

6- امام عليه السلام به مباحثى پرداخت كه در حوزه زندگى او در مدينه كمتر مطرح بود و يا اصلًا سابقه نداشت، امّا دانش سرشار خدادادى امام عليه السلام چنان بود كه گويى همه عمر به اين بحث ها اشتغال داشته است.

7- امام عليه السلام با چند جلسه بحث و گفت وگو، از مخالفان سرسخت اسلام، دوستانى وفادار و علاقه مند ساخت تا از حريم مقدس اسلام در برابر هجوم افكار ضد اسلامى دفاع كنند.

خلاصه، اين مناظرات بركات عجيبى داشت كه براى جهان اسلام بسيار ارزنده بود، هر چند اين بعد وجود امام عليه السلام هنوز به درستى براى بسيارى از ما شناخته نشده است، تا چه رسد به ديگران!