آنچه مى‌توان با توجه به وضع خاص روحى قوم يهود در اين جا حدس زد اين است كه: يهود- كه در ميان مردم دنيا به مادى بودن و خودخواهى و ثروت پرستى بى قيد و شرط مشهورند، تا آنجا كه گفته‌اند: خداى آنها نيز پول است- به هنگامى كه دست تحريف به سوى كلمات و حالات پيامبران گشودند آنچه سخن از زندگى مادى بود به خوبى ثبت كردند ولى آنچه سخن از رستاخيز و كيفر دنيا پرستان و ستمكاران و غاصبان بازگو مى‌كرد حذف نمودند.

آنها تنها اخبار جهان را به سود خود تحريف نمى‌كنند بلكه سخنان انبيا و كتب آسمانى را نيز هم!

در قرآن مجيد نيز آياتى وجود دارد كه نشان مى‌دهد يهوديان معاصر پيامبر اسلام (ص) نيز مردمى بودند فوق العاده حريص به زندگى مادى.

«وَ لَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلى‌ حَياةٍ» [1]

اين روحيه‌اى است كه امروز در آنها ديده مى‌شود و ديروز هم وجود داشته و گويا به مرور ايام جزء خون آنها شده است «و ريشه دربه درى گذشته، و سرسختى و لجاجت امروز آنها را كه سر از دربه درى ديگرى بيرون خواهد آورد در همين بايد جستجو كرد».

مگر اينكه به راستى در برنامه زندگى خود تجديد نظر كنند و با مردم دنيا از در آشتى در آيند و براى غير «ماده» نيز ارزشى قائل شوند.

به هر حال، با همه بى اعتنائى كتب عهد قديم به مسأله رستاخيز باز تعبيرات روشنى در پاره‌اى از كتابهاى آن در اين زمينه ديده مى‌شود كه به عندان نمونه چند قسمت را يادآور مى‌شويم:

[1]. سوره بقره (2)، آيه 96.