اما اينها- و به طور كلى تمام مردم جهان- اگر ايمان داشته باشند مرگ پايان دفتر زندگى نيست، بلكه آغاز دفتر است و آنچه در اين دنيا مى‌گذرد فقط ديباچه‌اى بر آن است، همه چيز رنگ ابديت به خود مى‌گيرد، اعمال و گفتار، نيكى‌ها و بدى‌ها، هيچ كدام فانى نمى‌شوند، و همان‌ها هستند كه در زندگى طولانى كه در پيش داريم مزاحم و آزاده ما هستند و يا وسيله آرامش و نيكبختى ما.

همان طور كه اگر «جنين» عقل داشته باشد و در دوران كوتاه زندگى خود در شكم مادر- كه دوران سازندگى جسم و جان است- در ساختن خود كوتاهى كند، و با افراط كارى‌ها نقايصى در خود ايجاد نمايد، يك عمر طولانى (يكصد ساله مثلًا) بايد عواقب آن را تحمل كند و رنج ببرد، كسانى كه در اين زندگى دنيا نيز در سازندگى خود كوتاهى كنند و با نقايص و عيوب و انواع بيمارى‌هاى اخلاقى و روانى گام در جهان ديگر و عالم پس از مرگ بگذارند بايد براى هميشه رنج و شكنجه ببينند.

اين عقيده مى‌تواند زندگى انسان را به كلى دگرگون كند و به عنوان يك درس عالى تربيتى، روح و جان انسان را پرورش دهد، و از آن همه جناياتى كه از يك انسان مادى ممكن است سربزند و به عقيده او با فنا و نابوديش همه آنها نيز نابود مى‌شوند، باز دارد.

عقيده به عالم پس از مرگ و بقاى اثر اعمال آدمى‌، هم مى‌تواند يك «عامل بازدارنده قوى» در برابر گناه و خطاكارى، و هم يك «عامل محرك نيرومند» براى تشويق سرمايه گذارى مادى و معنوى در راه خدمت به خلق خدا و نيكى‌ها گردد.

اثراتى كه ايمان به عالم پس از مرگ مى‌تواند در اصلاح افراد فاسد و