فصل دوم:

دوران جوانى‌

بابِل، محلّ تولّد و دوران زندگى كودكى و نوجوانى و جوانى حضرت ابراهيم عليه السلام، يكى از مناطق عراق بود، كه سه گروه بت‌پرست در آن مى‌زيستند:

1. كسانى كه بت‌هايى از سنگ و چوب را مى‌پرستيدند.

2. ستاره‌پرستان و ماه‌پرستان و خورشيدپرستان.

3. كسانى كه «نمرود بن كنعان» را پرستش مى‌كردند.

نمرود نه تنها ادّعاى حكومت و سلطنت داشت، بلكه خود را معبود مردم مى‌دانست و ادّعاى خدايى داشت. البتّه اين مطلب اختصاص به وى نداشت و در مورد پادشاهان ديگر، همچون فرعون كه خود را «ربّ اعلى» [1] مى‌خواند، نيز به چشم مى‌خورد.

ابراهيم عليه السلام از سن 16 سالگى مبارزات خويش را با هر سه گروه آغاز كرد.

نمرود با ابراهيم پيامبر، درباره پروردگارش گفتگو كرد، چرا كه خداوند به نمرود حكومت داده بود، و او بر اثر كمى ظرفيّت از باده غرور سرمست شده بود و هنگامى كه ابراهيم عليه السلام فرمود: خداى من آن كسى است كه زنده مى‌كند و مى‌ميراند. نمرود گفت: من نيز زنده مى‌كنم و مى‌ميرانم، و براى اثبات اين كار و مشتبه ساختن حقيقت بر مردم، دستور داد دو زندانى را حاضر كردند، سپس‌

[1]. اين مطلب در آيه 24 سوره نازعات آمده است‌