6. امام از سوى خدا تعيين مى‌شود

از آيه مورد بحث استفاده مى‌شود كه:

الف) امام (رهبر معصوم همه‌جانبه مردم) بايد از سوى خدا تعيين گردد، زيرا امامت يك‌نوع عهد و پيمان الهى است و چنين كسى را بايد خداوند كه او طرف پيمان است، تعيين كند.

ب) افرادى كه رنگ ستم به خود گرفته‌اند و در زندگى آنها نقطه تاريكى از ظلم- اعمّ از ظلم به خويشتن يا ظلم به ديگران- و حتّى يك لحظه بت‌پرستى وجود داشته است، قابليّت امامت ندارند و به اصطلاح، امام بايد در تمام عمر خود معصوم باشد.

آيا كسى جز خدا مى‌تواند از وجود اين صفات آگاه گردد؟

و اگر با اين معيار بخواهيم جانشين پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را تعيين كنيم، كسى جز اميرمؤمنان على عليه السلام نمى‌تواند باشد.

جالب اينكه نويسنده المنار از قول ابوحنيفه نقل مى‌كند كه او معتقد بود خلافت فقط شايسته علويان است، به همين دليل شورش بر ضدّ حكومت وقت (منصور عباسى) را جايز مى‌دانست، و نيز به همين علّت حاضر نشد منصب قضاوت را در حكومت خلفاى بنى عبّاس بپذيرد. نويسنده المنار سپس اضافه مى‌كند: ائمّه چهارگانه اهل سنّت همه با حكومت‌هاى زمان خود مخالف بودند، و آنها را شايسته رهبرى مسلمانان نمى‌دانستند، زيرا افرادى ظالم و ستمگر بودند. [1]

ولى عجيب است كه در عصر ما بسيارى از علماى اهل تسنن، حكومت‌هاى ظالم و جبّار و خودكامه را كه ارتباطشان با دشمنان اسلام مسلّم و قطعى است،

[1]. تفسير المنار، ج 1، ص 457