ابراهيم عليه السلام كار بازسازى خانه خدا را آغاز كرد. اسماعيل جوان و با نشاط و پرقدرت، با همكارى عدّه‌اى از فرشتگان سنگ‌هاى مناسب را از كوه‌هاى اطراف كعبه به ابراهيم خليل رساندند و آن حضرت خانه را ساخت، و بدين شكل خانه كعبه ساخته شد. خداوند پس از اشاره به دستور بناى خانه كعبه، سه دستور به ابراهيم خليل داد:

1. «أَنْ لَاتُشْرِكْ بِى شَيْئاً»؛ (و به او گفتيم:) چيزى را همتاى من قرار مده».

مفسّران معمولًا اين آيه شريفه را به معناى شريك قرار ندادن براى خداوند تفسير كرده‌اند، ولى به نظر مى‌رسد كه خداوند متعال در اين آيه دستور خلوص عمل به حضرت ابراهيم عليه السلام داده است. گويا مى‌فرمايد: «ابراهيم! در ساختن خانه‌ام نيّتت را خالص گردان، و فقط براى رضا و خشنودى من آن را بساز»؛ زيرا هر كارى با خلوص نيّت انجام پذيرد، بادوام و پربركت و آبرومند خواهد شد.

بنابراين، ما هم بايد سعى كنيم در تمام كارها فقط به جلب رضايت پروردگار بينديشيم. اگر مسجد مى‌سازيم، اگر سرپرستى ايتام را مى‌پذيريم، اگر نماز واجب يا مستحب مى‌خوانيم، اگر عهده‌دار بناى درمانگاه و حسينيّه و بيمارستان و مدرسه مى‌شويم، اگر به زيارت مى‌رويم، و خلاصه دست به هر كارى مى‌زنيم فقط و فقط به رضايت پروردگار و قرب الهى بينديشيم. زيرا تنها آنچه براى خدا انجام مى‌شود، پايدار است. [1]

گاه مساجد بسيار بزرگ و مجلّل و وسيعى با انواع امكانات ساخته مى‌شود، امّا نمازگزار چندانى ندارد. در مقابل مساجد كوچك قديمى وجود دارد كه غلغله است و جاى خالى در آن يافت نمى‌شود. خلوص نيّت اين را پررونق، و عدم اخلاص آن را كم رونق كرده است.

اخلاص عجيب حضرت ابراهيم عليه السلام آنقدر مؤثّر بود كه پس از سه هزار سال‌

[1]. اعيان الشيعه، ج 3، ص 646؛ الصراط المستقيم، ح 2، ص 21