فصل دهم:

داستان ذبح اسماعيل عليه السلام‌

يكى از بخش‌هاى مهمّ زندگانى ابراهيم خليل عليه السلام- كه بسيار پر رمزو رازست- داستان قربانى و سر بريدن فرزندش اسماعيل عليه السلام است كه خداوند متعال در ضمن آيات 101-/ 108 سوره صافّات به آن پرداخته است. توجّه فرماييد:

«فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ»؛ ما او [/ ابراهيم‌] را به نوجوانى بردبار (و صبور) بشارت داديم».

از آنجا كه خداوند مى‌خواهد داستان ذبح اسماعيل عليه السلام را بيان كند، و آن حضرت در اين امتحان حلم و بردبارى كرد، خداوند به اين صفت او اشاره كرده است.

«فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْىَ قَالَ يَا بُنَىَّ إِنِّى أَرَى‌ فِى الْمَنَامِ أَنِّى أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى‌ قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِى إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ»؛ هنگامى كه او به مقام سعى و كوشش (و حدّ رشد) رسيد، گفت: پسرم! من در خواب ديدم كه تو را ذبح مى‌كنم، پس بنگر رأى تو چيست؟ گفت: پدرم! هر چه دستور دارى اجرا كن، به خواست خدا مرا از صابران خواهى يافت».

اوّل اينكه، از جمله «افعل ما تؤمر» استفاده مى‌شود كه حضرت ابراهيم عليه السلام تنها صحنه ذبح اسماعيل عليه السلام را در خواب مشاهده نكرد، بلكه در عالم خواب به وى دستور داده شد كه فرزندش اسماعيل را ذبح كند.