اين جملات با آب طلا نوشته و در تمام ادارات در مقابل چشمان مسؤولان آن نصب شود. مى‌فرمايد:

«وَاللَّهِ لَوْ أُعْطِيتُ الْأَقَالِيمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلَاكِهَا، عَلَى‌ أَنْ أَعْصِيَ اللَّهَ فِي نَمْلَةٍ أَسْلُبُهَا جُلْبَ شَعِيرَةٍ مَا فَعَلْتُهُ، وَإِنَّ دُنْيَاكُمْ عِنْدِي لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَةٍ فِي فَمِ جَرَادَةٍ تَقْضَمُهَا؛

به خدا سوگند اگر اقليم‌هاى هفتگانه با آنچه در زير آسمان‌هاست (همه جهان هستى) را به من بدهند كه خداوند را با گرفتن پوست جوى از دهان مورچه‌اى نافرمانى كنم، هرگز چنين نخواهم كرد! (چرا كه) دنياى شما، از برگ جويده‌اى كه در دهان ملخى باشد نزد من خوارتر و بى‌ارزش‌تر است!».

آيةاللَّه العظمى‌ بروجردى رحمه الله از زبان يكى از ياران‌

يكى از ياران و همراهان استاد ما، آيةاللَّه العظمى‌ بروجردى رحمه الله در مدح و توصيف معظّم له مى‌گفت: «ايشان قيامت را باور كرده است!» اين جمله در توصيف مرجع تقليد بزرگى همچون ايشان در بدو نظر شايد جمله ساده و سبكى به نظر برسد، امّا با دقّت و انديشه، بزرگى و عظمت آن ظاهر مى‌گردد.

اگر مردم قيامت را باور داشتند، لازم نبود طلبكار به سراغ بدهكار برود، بلكه ترس از دادگاه الهى در قيامت بدهكار را به دنبال طلبكار مى‌فرستاد! باور قيامت باعث مى‌شود كه مجرم به دنبال پليس و دستگاه قضايى باشد تا با اجراى قانون مجازات، بار او را سبك كند.