حضرت ابراهيم عليه السلام نه بر اساس نياز خود، بلكه بر اساس نياز جامعه از بابل به سوى شام هجرت كرد، تا آيين خداپرستى و يكتاپرستى را در آنجا هم بسط و گسترش دهد.

جايزه حضرت ابراهيم عليه السلام‌

مأموريّت سخت و دشوار حضرت ابراهيم عليه السلام با موفقيّت به پايان رسيد و به سوى شام حركت كرد. اكنون خداوند متعال مى‌خواهد در مقابل زحمات طاقت‌فرساى ابراهيم عليه السلام به او جايزه و پاداش بدهد. فكر مى‌كنيد جايزه آن حضرت چيست؟ به آيه زير توجّه فرماييد:

«وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ نَافِلَةً وَكُلًاّ جَعَلْنَا صَالِحِينَ»؛ واسحاق- و علاوه بر او- يعقوب را به وى بخشيديم، و همه آنان را افرادى صالح قرار داديم». [1]

جايزه‌اى كه خداوند متعال طبق اين آيه شريفه به حضرت ابراهيم عليه السلام داده (كه انسان‌هايى برومند و پاك و پيامبرانى الهى بودند) نشان مى‌دهد كه فرزند خوب چقدر اهميّت دارد، و مى‌توان آن را بزرگترين نعمت خدا دانست. بنابراين وقتى كه انسان از دنيا مى‌رود، اعمال نيك فرزندش هم در پرونده اعمال فرزند ثبت مى‌شود و هم در پرونده اعمال والدينش. [2] مردم هم، براى پدر و مادر كسى كه كار خيرى انجام مى‌دهد طلب رحمت و مغفرت مى‌كنند. چرا كه والدين در تربيت اين فرزند نقش داشته، آنها سبب شده‌اند كه فرزند چنين مسيرى را انتخاب كند. همان‌گونه كه اگر فرزندى ناخلف شود و كار زشتى كند در آنجا هم والدين او را نفرين مى‌كنند. يكى از اين فرزندان ناخلف خدمت پدر رسيد و از او تقاضايى كرد، كه پدر قادر بر انجام آن نبود. فرزند او را تهديد كرد كه اگر خواسته‌ام را اجابت نكنى كارى مى‌كنم كه مردم تو را نفرين كنند! پدر گفت:

[1]. سوره انبياء، آيه 72

[2]. بحارالانوار، ج 6، ص 293، ح 1 و ص 294، ح 3 و 4 و 5