سوره تبت‌

در حديثى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود:

«مَن قَرَأَها رَجَوْتُ أن لا يَجمَعَ اللّهُ بَينَهُ وَبَينَ أبي‌لَهَبٍ في دارٍ واحِدَةٍ

؛ هر كه آن را تلاوت كند، من اميدوارم خداوند او و ابولهب را در يك خانه جمع نكند» (يعنى او اهل بهشت خواهد بود، در حالى كه ابولهب اهل دوزخ است). [1]

ناگفته پيداست اين فضيلت از آنِ كسى است كه با خواندن اين سوره خطّ خود را از خطّ ابولهب جدا كند، نه كسانى كه با زبان مى‌خوانند، ولى «ابولهب» وار عمل مى‌كنند.

[1]. مجمع‌البيان، ج 10، ص 558