سوره عصر

در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود:

«مَن قَرَأَ «وَالعَصرِ» في نَوافِلِهِ بَعَثَهُ اللّهُ يَومَ القِيامَةِ مُشرِقاً وَجهُهُ ضاحِكاً سِنُّهُ قَريرَةً عَينُهُ حَتّى‌ يَدخُلَ الجَنَّةَ

؛ هر كس سوره والعصر را در نمازهاى نافله بخواند، روز قيامت خداوند او را برمى‌انگيزد در حالى كه صورتش نورانى، چهره‌اش خندان و چشمش (به نعمت‌هاى الهى) روشن است، تا به بهشت درآيد». [1]

معلوم است اين‌همه افتخار، سرور و شادمانى از آنِ كسى است كه اين اصول چهارگانه را در زندگى خود به كار بندد، نه اينكه فقط به خواندن قناعت كند.

[1]. مجمع‌البيان، ج 10، ص 535