سوره تغابن‌

در حديثى پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:

«مَن قَرَأَ سورَةَ التَّغابُنِ دُفِعَ عَنهُ مَوتُ الفُجأَةِ

؛ هركه سوره تغابن را بخواند مرگ ناگهانى از او دفع مى‌شود». [1]

و در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود:

«مَن قَرَأَ سورَةَ التَّغابُنِ في فَريضَتِهِ كانَت شَفيعَةً لَهُ يَومَ القِيامَةِ وَشاهِدُ عَدلٍ عِندَ مَن يُجيزُ شَهادَتَها ثُمَّ لا تُفارِقُهُ حَتّى‌ يَدخُلَ الجَنَّةَ

؛ كسى كه سوره تغابن را در نماز فريضه بخواند، روز قيامت شفيع او خواهد شد و شاهد عادلى است نزد كسى كه شفاعت او را اجازه مى‌دهد، سپس از او جدا نمى‌شود تا به بهشت درآيد». [2]

بديهى است كه اين تلاوت بايد توأم با انديشه باشد، انديشه‌اى كه محتواى سوره را در عمل منعكس كند، تا اين‌همه آثار و بركات بر آن مترتّب گردد.

[1]. مجمع‌البيان، ج 10، ص 296

[2]. همان‌