جُنُب مى‌شود و بايد براى نماز و كارهايى كه نياز به طهارت دارد، غسل جنابت انجام دهد.

مسأله 142- اگر منى از جاى خود حركت كند، ولى بيرون نيايد، سبب جنابت نمى‌شود.

مسأله 143- كسى كه مى‌داند منى از او خارج شده است و يا مى‌داند آنچه بيرون آمده منى مى‌باشد، جنب است و بايد غسل كند.

مسأله 144- اگر از مرد رطوبتى خارج شود كه نداند ادرار است يا منى يا غير اينها، چنانچه با شهوت و جستن بيرون آمده، آن رطوبت منى است، ولى اگر يكى از اين دو نشانه در آن وجود نداشته باشد آن رطوبت منى نمى‌باشد، ولى نسبت به مريض لازم نيست كه با جستن بيرون آيد بلكه اگر رطوبت هنگامى بيرون آيد كه به اوج شهوت جنسى رسيده باشد، حكم منى دارد.

مسأله 145- هرگاه منى از جاى خود حركت كند اما از ريختن آن به بيرون جلوگيرى به عمل آورد، يا به علت ديگر بيرون نيايد، غسل واجب نيست. همچنين اگر شك كند كه بيرون آمده يا نه.

مسأله 146- غالباً بعد از بيرون آمدن منى بدن سست مى‌شود ولى اين موضوع جزء شرايط قطعى و نشانه‌هاى آن نيست.

مسأله 147- مستحبّ است انسان بعد از بيرون آمدن منى ادرار كند و اگر ادرار نكند و بعد از غسل رطوبتى از او خارج شود كه نداند منى است يا رطوبتِ ديگر، دوباره بايد غسل كند.