2. سيلاب؛ مانند سيلابى كه دامنگير قوم لجوج و عنود حضرت نوح عليه السلام شد و همه آنها را غرق كرد و هيچ كافرى زنده نماند.

3. زلزله؛ همانند زلزله‌اى كه بر قوم لوط نازل شد به گونه‌اى كه بالاى خانه‌ها در زير قرار گرفت و قسمت زيرين در بالا و همه چيز نابود شد. سپس بارانى از سنگ باقيمانده آثار آن قوم سركش و منحرف را نيز دفن كرد، تا عبرتى براى همه منحرفان از جادّه عفّت باشد.

4. صاعقه؛ كه گريبانگير اقوامى از جمله قوم شعيب پيامبر عليه السلام شد، و آنها را به آتش كشيد. على القاعده اصحاب الرّس هم با يكى از عذابهاى فوق به هلاكت رسيده‌اند.

اصحاب الرّس در كلام مولى اميرالمؤمنين عليه السلام‌

حضرت على عليه السلام در خطبه 182 نهج البلاغه مى‌فرمايد:

«أَيْنَ أَصْحَابُ مَدَائِنِ الرَّسِّ الَّذِينَ قَتَلُوا النَّبِيِّينَ، وَأَطْفَؤوا سُنَنَ الْمُرْسَلِينَ، وَأَحْيَوْا سُنَنَ الْجَبَّارِينَ!

؛ كجايند؟ اصحاب شهرهاى «رس»، همانها كه پيامبران را كشتند، و چراغ پرفروغ سنن آنها را خاموش، و راه و رسم ستمگران و جباران را زنده ساختند».

آيا عذابها و مجازاتهاى الهى مخصوص اصحاب الرّس و ديگر اقوام و جمعيّت‌هايى است كه در قرآن مجيد و روايات معصومين عليهم السلام و تاريخ، به عذاب آنها اشاره شده است؟ بى شك چنين نيست، بلكه هر قوم و جمعيّتى در هر برهه و زمانى مسير طغيان و سركشى و لجاجت و عناد را در پيش بگيرد، مشمول خشم و قهر الهى قرار خواهد گرفت.

خرافه و خرافه‌پرستى‌

اصحاب الرّس- همچون همه بت پرستان- دچار افكار خرافى و بى اساس‌