سنگ نرم بود كه هر پرنده يكى به منقار، و دو تا در چنگال داشت و هر كدام از سنگ‌ها براى نابودى يكى از سربازان ابرهه كافى بود.

آنچه گفته شد اختصاص به داستان اصحاب فيل ندارد، بلكه از سنّت‌هاى الهى است كه در مورد مجازات امّت‌هاى گذشته نيز به چشم مى‌خورد، كه به عنوان نمونه به چهار مورد آن اشاره مى‌شود. ولى قبل از بيان موارد مذكور، مقدّمه كوتاهى لازم است. توجّه فرماييد:

زندگى بشر وابسته به چهار چيز است: آب، هوا، خاك و آتش كه در قديم از آن به عناصر اربعه ياد مى‌شد و بعد معلوم شد هيچ كدام عنصر نيست، بلكه داراى اجزايى است. نكته عجيب اين كه وقتى تاريخ امّت‌هاى گذشته را مورد مطالعه قرار مى‌دهيم مشاهده مى‌كنيم كه خداوند مرگ آنها را در دل همين عوامل حيات و زندگى قرار داده است. يعنى اى انسان! به خود مغرور مشو، اگر خداوند اراده كند عامل حياتت وسيله مرگت خواهد شد. با اين مقدّمه كوتاه به سراغ چهار مورد از مجازات امّت‌هاى گذشته مى‌رويم:

1. خداوند متعال در آيه 6 سوره حاقّه در مورد چگونگى نابودى و مجازات قوم عاد مى‌فرمايد:

« «وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ* سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُوماً فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ»؛ و قوم «عاد» با تندبادى طغيانگر و سرد و پرصدا به هلاكت رسيدند، (خداوند) اين تندباد (بنيان‌كن) را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنها مسلّط ساخت، و (اگر آن‌جا بودى) مى‌ديدى كه آن قوم مانند تنه‌هاى پوسيده نخل در ميان اين تند باد روى زمين افتاده‌اند!».

آرى، خداوند به هوايى كه عامل حيات و زندگى است- كه اگر براى چند دقيقه به انسان نرسد خواهد مرد-، دستور داد با سرعت بيشترى حركت كند