زمين باشيم و هم در مريخ، آنگاه دورى و نزديكى يكى از اين دو كره براى ما مفهومى نداشت. همان گونه كه از اسرار كره زمين آگاهيم مى ‌توانستيم از كره مريخ نيز آگاه باشيم.

اما خداوند در هر جايى هست. هيچ زمانى و هيچ نقطه‌اى از اين جهان پهناور خالى از او نيست. او حتى به ما از خود ما نزديكتر است.

اين نفى دورى و نزديكى يا ديروز و امروز در مورد او به معنى نقص و عجز او نيست بلكه به اين معنى است كه او مافوق زمان و مكان است. در اين صورت روشن است كه هر جايى در هر زمانى حتى در دور افتاده‌ترين كهكشانها يا نزديكترين كرات آسمانى، براى او يكسان است و كوچكترين تفاوتى با هم ندارند.

او در طول اعصار و قرون با همه موجودات بوده و هست و خواهد بود و در اين ميان گذر ميلياردها سال براى او فرقى ندارد.

به طور خلاصه مى ‌توان گفت: «كسى كه هميشه بوده و خواهد بود و هيچ مكانى نيست كه آنجا حاضر نباشد»، از تمام اسرار اين جهان باخبر بوده و خواهد بود. وجود به پايان او به معنى احاطه او بر هر چيزى است. بنابراين، چيزى از او غايب نيست تا از آن ناآگاه باشد. اين دومين دليل بر علم بى‌پايان خداست. در دليل اول موضوع علم بى‌پايان خداوند را از نظر آفرينش و خلقت تعقيب كرديم. در اين راه دريافتيم كسى كه آفريننده يك دستگاه عظيم و حيرت آورى مانند اين جهان است ديگر ممكن نيست از كوچكترين ريزه‌كارى‌هاى آن بى خبر باشد. اين راه را مى ‌توان به صورت اين عبارت بيان كرد: «آفرينش هر چيز دليل بر علم او به هر چيزى است.»