1- شرك و دوگانه‌پرستى: در نظريه تفويض اعتقاد بر اين است كه انسان در انجام افعال ارادى خود «استقلال تام و تمام» دارد و هيچ قدرتى حتى قدرت خداوند نيز نمى ‌تواند در اعمال انسان دخالت كند. چنين كسى دچار يك شرك آشكار و صريح شده است زيرا نه تنها معتقد به‌ «دو خدا» شده بلكه لازمه نظر او وجود «خدايان متعدد» است در چنين نظرى يك خداى بزرگ وجود دارد كه آفريننده عالم هستى و حتى انسانهاست. از سوى ديگر انسانها هستند كه هر يك براى خود خداى كوچكى است. او در قلمرو افعال ارادى خود يك حكومت غيرقابل معارضه‌اى دارد و آفريننده تام‌الاختيار اين افعال و اعمال يكى است آن هم خود انسان. بنابراين، نظريه تفويض هر انسانى را يك آفريننده كامل در كارهاى خود مى ‌داند به همان صورت كه خداوند آفريدگار جهان بزرگ است. هر چند دوگانه‌پرستى و اصل داراى صور مختلفى است. امّا مسلّم است كه چنين نظريه‌اى هم يكى از شكلهاى‌ «شرك» است.

2- محدود ساختن قدرت خدا: اگر قبول كنيم انسان در افعال ارادى خود اختيار كامل دارد و خداوند او را به حال خود رها ساخته و هيچ دخالتى در آن ندارد پس ديگر نمى ‌توانيم قدرت خداوند را بى‌پايان نامحدود بدانيم. چنين نظريه‌اى افعال ارادى انسان را از حيطه قدرت خداوند خارج كرده و عدم دخالت خداوند در آن را ترويج مى ‌كند.

مسئله تنها به قدرت خداوند محدود نمى ‌شود بلكه به ديگر صفات خداوند نيز سرايت مى ‌كند، كسى كه قدرت خداوند را محدود مى ‌داند، چون قبلًا گفتيم تمام صفات خدا يكى هستند و