به بيان ديگر: گاهى خداوند شفاى ما را در داروى شفابخش قرار داده است و گاه در دعاى ولىّ خدا، امّا شفابخش واقعى خود اوست.

اكنون با اين اعتقاد- كه در باور هر مسلمانى است، چه بر زبان بياورد و چه نياورد- آيا متوسّل به پيامبر و اولياى محبوب الهى مشرك است، يا موحّد؟

آيا او فرمانبردار خداست و يا عاصى و نافرمانبر؟

آيا او قابل احترام است و يا مستحق توهين؟

آيا او خونش محترم است و يا مهدور الدم؟

باور ما اين است كه چنين شخصى قابل احترام، شايسته تجليل، موحّد واقعى و مؤمن حقيقى است. حتّى مى‌توان گفت: آن كس كه به كار سازى رسول خدا اعتقادى ندارد، به مدينه مى‌رود امّا رسول خدا صلى الله عليه و آله را واسطه قرار نمى‌دهد و خيال مى‌كند از آن حضرت كارى ساخته نيست و به توصيه آيه سوره نساء عمل نمى‌كند، او نافرمان است و بايد از اين اعتقاد دست بردارد و از اين گناه استغفار كند.

آيا از اين روشنتر مى‌شود گفت؟ اما افسوس كه تعصّب‌ها گاه اجازه درك مطالب واضح را نمى‌دهد.

جمع‌بندى:

1. وهابيّون بر خلاف عقيده همه مذاهب اسلامى توسّل به اولياى الهى را شرك مى‌دانند و متوسّلان به آن ذوات مقدّس را مشرك‌