اگر همانند بعضى از امّتهاى پيشين، به آنان دستور مى‌داديم: «خود را [يكديگر را] به قتل برسانيد»، و يا: «از خانه‌ها و سرزمين خود، بيرون رويد»، تنها عدّه كمى از آنها به آن عمل مى‌كردند. و اگر اندرزهايى را كه به آنان داده مى‌شد انجام مى‌دادند، براى آنها بهتر بود؛ و موجب تقويت ايمان آنها مى‌شد. (66)

و در اين صورت، پاداش بزرگى از نزد خود به آنها مى‌داديم. (67)

و به يقين آنان را به راه راست، هدايت مى‌كرديم. (68)

و كسانى كه خدا و پيامبر را اطاعت كنند، در روز رستاخيز، همنشين كسانى خواهند بود كه خدا، نعمت خود را بر آنان تمام كرده؛ از پيامبران و صدّيقان و شهدا و صالحان؛ و آنها همنشين خوبى هستند. (69)

اين موهبتى از ناحيه خداست. و كافى است كه او، از حال بندگان، و نيّات و اعمالشان آگاه است (70)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! آمادگى خود را در برابر دشمن حفظ كنيد؛ و در گروه‌هاى متعدّد، يا به صورت يك گروه، طبق شرايط موجود، به سوى دشمن حركت نماييد. (71)

در ميان شما، كسانى از منافقان هستند، كه ديگران را به سستى مى‌كشانند؛ اگر مصيبتى به شما برسد، مى‌گويند: «خدا به ما نعمت داد كه با آنها [مجاهدان‌] شاهد آن مصيبت نبوديم.» (72)

و اگر غنيمتى از جانب خدا به شما برسد، درست مثل اين‌كه هرگز ميان شما و آنها دوستى و مودّتى نبوده، مى‌گويند: «اى كاش ما هم با آنها بوديم، و به رستگارى و پيروزى بزرگى مى‌رسيديم!» (73)

كسانى كه زندگى دنيا را به آخرت فروخته‌اند، بايد در راه خدا پيكار كنند. و هر كس كه در راه خدا پيكار كند، و كشته شود يا پيروز گردد، به زودى پاداش بزرگى به او خواهيم داد. (74)