آيا نديدى كسانى را كه گمان مىكنند به آنچه از كتابهاى آسمانى كه بر تو و پيش
از تو نازل شده، ايمان آوردهاند، در حالى كه مىخواهند براى داورى نزد طاغوت و
حكّام باطل بروند؟! با اينكه به آنها دستور داده شده كه به طاغوت كافر شوند. امّا
شيطان مىخواهد آنان را در گمراهى دورى بيفكند. (60)
و هنگامى كه به آنها گفته شود: «به سوى آنچه خداوند نازل كرده، و به سوى
پيامبر بياييد»، منافقان را مىبينى كه از قبول دعوت تو، به شدّت اعراض مىكنند.
(61)
پس چگونه وقتى به خاطر اعمالى كه در گذشته انجام دادند، گرفتار مصيبتى
مىشوند، سپس به سراغ تو مىآيند، به خدا سوگند ياد مىكنند كه منظور ما از بردن
داورى نزد ديگران)، جز نيكى كردن و توافق ميان طرفين نزاع، نبوده است؟! (62)
آنها كسانى هستند كه خدا، آنچه را در دل دارند، مىداند. از مجازات آنان
صرفنظر كن؛ و آنها را اندرز ده؛ و با بيانى رسا، نتايج اعمالشان را به آنها گوشزد
نما. (63)
ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اينكه به فرمان خدا، از وى اطاعت شود.
و اگر اين مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مىكردند و فرمانهاى خدا را زيرپا
مىگذاردند)، به نزد تو مىآمدند، و از خدا طلب آمرزش مىكردند، و پيامبر هم براى
آنها استغفار مىكرد، خدا را توبهپذير و مهربان مىيافتند. (64)
به پروردگارت سوگند كه آنها ايمان نخواهند آورد، مگر اينكه در اختلافات خود،
تو را به داورى طلبند؛ و سپس از داورى تو، در دل خود احساس ناراحتى نكنند؛ و
كاملًا تسليم باشند. (65)