خدا دشمنان شما را بهتر مى‌شناسد؛ و آنها نمى‌توانند زيانى به شما برسانند. و كافى است كه خدا ولىّ شما باشد؛ و كافى است كه خدا ياور شما باشد (45)

بعضى از يهود، سخنان را از موردش، تحريف مى‌كنند؛ و به جاى اين‌كه بگويند: «شنيديم و اطاعت كرديم»)، مى‌گويند: «شنيديم و مخالفت كرديم و نيز مى‌گويند: بشنو كه هرگز نشنوى! و از روى تمسخر مى‌گويند: راعنا [ما را تحميق كن.]» تا با زبان خود، حقايق را تحريف كنند و به آيين خدا، طعنه زنند. ولى اگر آنها به جاى اين همه لجاجت مى‌گفتند: «شنيديم و اطاعت كرديم؛ و سخنان ما را بشنو و به ما مهلت ده تا حقايق را درك كنيم)»، براى آنان بهتر، و استوارتر بود. ولى خداوند، آنها را به سبب كفرشان، از رحمت خود دور ساخته است؛ از اين رو جز عدّه كمى ايمان نمى‌آورند. (46)

اى كسانى كه كتاب آسمانى به شما داده شده! به آنچه بر پيامبر خود نازل كرديم- و هماهنگ با نشانه‌هايى است كه با شماست- ايمان بياوريد، پيش از آن‌كه صورت انسانى گروهى را محو كنيم، سپس‌به پشت‌سر بازگردانيم، يا آنها را از رحمت خود دور سازيم، همان‌گونه كه «اصحاب سبت» [گروهى از تبهكاران بنى‌اسرائيل‌] را از رحمت خود دور ساختيم؛ و فرمان خدا، در هر حال انجام شدنى است. (47)

خداوند هرگز شرك به او را نمى‌بخشد؛ و كمتر از آن را براى هر كس بخواهد و شايسته بداند مى‌بخشد. و آن كس كه براى خدا، همتايى قرار دهد، گناه بزرگى مرتكب شده است. (48)

آيا نديدى كسانى را كه بى جهت خودستايى مى‌كنند؟! ولى خدا هر كس را بخواهد و شايسته بداند)، ستايش مى‌كند؛ و كمترين ستمى به آنها نخواهد شد. (49)

ببين چگونه بر خدا دروغ مى‌بندند! و همين گناه بزرگ و آشكار، براى مجازات آنان كافى است. (50)

آيا نديدى كسانى را كه بهره‌اى از كتاب آسمانى به آنان داده شده، با اين حال، به «جبت» و «طاغوت» [بت و بت‌پرستان‌] ايمان مى‌آورند، و درباره كافران مى‌گويند: «آنها، از كسانى كه ايمان آورده‌اند، به راه هدايت نزديك‌ترند»؟! (51)