سپس به دنبال اين غم و اندوه، آرامشى بر شما فرستاد. اين آرامش، به صورت خواب سبكى بود كه در شب بعد از حادثه احُد، گروهى از شما را فرا گرفت؛ امّا گروه ديگرى در فكر جان خويش بودند؛ و خواب به چشمانشان نرفت. آنها گمانهاى نادرستى- همچون گمانهاى دوران جاهليّت- درباره خدا داشتند؛ و مى‌گفتند: «آيا سهمى از پيروزى نصيب ما مى‌شود؟!» بگو: «همه كارها و پيروزيها به دست خداست.» آنها در دل خود، چيزى را پنهان مى‌دارند كه براى تو آشكار نمى‌سازند؛ مى‌گويند: «اگر ما سهمى از پيروزى داشتيم، در اين جا كشته نمى‌شديم.» بگو: «اگر در خانه‌هاى خود نيز، بوديد، آنهايى كه كشته شدن بر آنها مقرّر شده بود، قطعاً به سوى قتلگاه‌هاى خود، بيرون مى‌آمدند و كشته مى‌شدند). و اينها براى اين است كه خداوند، آنچه در سينه‌هايتان پنهان داريد، بيازمايد؛ و آنچه را در دلهاى شما از ايمان است، خالص گرداند؛ و خداوند از آنچه در درون سينه‌هاست، آگاه است.» (154)

كسانى از شما كه در روز رو به رو شدن دو جمعيّت با يكديگر در جنگ احُد)، فرار كردند، شيطان آنها را بر اثر بعضى از گناهانى كه مرتكب شده بودند، به لغزش انداخت؛ ولى خداوند آنها را بخشيد. زيرا خداوند، آمرزنده و داراى حلم است. (155)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! همانند كافران نباشيد كه چون برادرانشان به مسافرتى مى‌روند و مى‌ميرند يا در جنگ شركت مى‌كنند و كشته مى‌شوند)، مى‌گويند: «اگر آنها نزد ما بودند، نمى‌مردند و كشته نمى‌شدند!» شما از اين گونه سخنان نگوييد، تا خدا اين حسرت را بر دل آنها بگذارد. خداوند، زنده مى‌كند و مى‌ميراند؛ و زندگى و مرگ، به دست اوست؛ و خدا به آنچه انجام مى‌دهيد، بيناست. (156)

و اگر در راه خدا كشته شويد يا بميريد، زيان نكرده‌ايد؛ زيرا آمرزش و رحمت خدا، از آنچه آنها درطول عمر خود، جمع‌آورى مى‌كنند، بهتر است. (157)