بگو: «به خدا ايمان آورديم؛ و همچنين به آنچه بر ما و بر ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [پيامبران از فرزندان يعقوب‌] نازل گرديده؛ و آنچه به موسى و عيسى و ساير پيامبران، از طرف پروردگارشان داده شده است؛ در ميان هيچ يك از آنان فرقى نمى گذاريم؛ و تنها در برابرِ (فرمانِ او تسليم هستيم.» (84)

و هر كس جز اسلام و تسليم در برابر فرمان حقّ، آيينى براى خود انتخاب كند، از او پذيرفته نخواهد شد؛ و او در آخرت، از زيانكاران است. (85)

چگونه خداوند گروهى را هدايت مى‌كند كه بعد از ايمان و گواهى به حقّانيّت پيامبر و رسيدن نشانه‌هاى روشن به آنها، كافر شدند؟! و خدا، گروه ستمكاران را هدايت نخواهد كرد! (86)

كيفر آنها، اين است كه لعن و طرد خداوند و فرشتگان و مردم همگى بر آنهاست. (87)

همواره در اين لعن و دورى از رحمت خداوند مى‌مانند؛ نه از مجازاتشان كاسته مى‌شود؛ و نه به آنها مهلت داده خواهد شد. (88)

مگر كسانى كه پس از آن، توبه كنند و اصلاح نمايند؛ و گذشته را جبران كنند زيرا خداوند، آمرزنده و مهربان است. (89)

كسانى كه پس از ايمان آوردن، كافر شدند و سپس بر كفر خود افزودند، هيچ گاه توبه آنان، كه از روى ناچارى يا در آستانه مرگ صورت مى‌گيرد، پذيرفته نمى‌شود؛ و آنها گمراهان واقعى) اند. (90)

كسانى كه كافر شدند و درحال كفر از دنيا رفتند، اگر صفحه زمين پر از طلا باشد، و آن را بعنوان فديه و كفّاره اعمال بد خويش بپردازند، هرگز از هيچ يك آنها پذيرفته نخواهد شد؛ و براى آنان، مجازاتِ دردناكى است؛ و هيچ ياورى ندارند. (91)