(به ياد آور هنگامى را كه پروردگارت به فرشتگان فرمود: «من بر روى زمين، جانشينى [نماينده‌اى‌] قرار خواهم داد». فرشتگان گفتند: « (پروردگارا! آيا كسى را در آن قرار مى‌دهى‌كه فساد و خونريزى كند؟! حال آنكه ما تسبيح و حمد تو را به جا مى‌آوريم، و تو را تقديس مى‌كنيم (و براى جانشينى شايسته‌تريم)». فرمود: «من حقايقى را مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد.» (30)

سپس، تمامى علم اسماء [علم اسرار آفرينش و نامگذارى موجودات‌] را به آدم آموخت. آنگاه آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود: «اگر راست مى‌گوييد، و از آدم شايسته‌تر هستيد اسامى اينها را به من خبر دهيد!» (31)

گفتند: «منزّهى تو! ما جز آنچه به ما تعليم داده‌اى، نمى‌دانيم؛ زيرا تويى كه دانا و حكيمى.» (32)

فرمود: «اى آدم! آنان را از اسامى و اسرار اين موجودات آگاه كن.» هنگامى كه آدم آنان را آگاه كرد، خداوند فرمود: «آيا به شما نگفتم كه من، غيب آسمانها و زمين را مى‌دانم؟! و مى‌دانم آنچه را شما آشكار مى‌كنيد، و آنچه را پنهان مى‌داشتيد!» (33)

و ياد كن هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم: «براى آدم سجده و خضوع كنيد!» همگى سجده كردند؛ جز ابليس كه سرباز زد، و تكبّر ورزيد، و بخاطر نافرمانى و تكبّرش از كافران شد. (34)

و گفتيم: «اى آدم! تو با همسرت در بهشت سكونت كن؛ و از نعمتهاى آن، از هرجا مى‌خواهيد، در كمال فراوانى بخوريد؛ ولى نزديك اين درخت نشويد؛ كه از ستمكاران خواهيد شد.» (35)

پس شيطان موجب لغزش آنها از بهشت شد؛ و آنان را از آنچه در آن بودند، بيرون كرد. و دراين هنگام به آنها گفتيم: « (همگى از مقام خويش فرود آييد! در حالى كه دشمن يكديگر خواهيد بود. و براى شما در زمين، تا مدّت معيّنى محل اقامت و وسيله بهره‌بردارى خواهد بود.» (36)

سپس آدم از پروردگارش كلماتى دريافت داشت؛ و با آنها توبه كرد. و خداوند توبه او را پذيرفت؛ زيرا او توبه‌پذير و مهربان است. (37)