آنها را به يكديگر نشان مى‌دهند ولى هر كس گرفتار كار خويشتن است آن چنانكه گنهكار دوست مى‌دارد فرزندان خود را در برابر عذاب آن روز فدا كند، (11)

و همسر و برادرش را، (12)

و قبيله‌اش را كه از او حمايت مى‌كرد، (13)

و همه مردم روى زمين را تا مايه نجاتش گردند؛ (14)

هرگز چنين نيست كه با اينها بتوان نجات يافت، آرى تنها شعله‌هاى سوزان آتش است، (15)

كه پوست بدن را مى‌كند و مى‌بَرد. (16)

و كسانى را كه به فرمان خدا پشت كردند به سوى خود مى‌خواند. (17)

و آنها كه اموال را جمع و ذخيره كردند. (18)

به يقين انسان حريص و كم‌طاقت آفريده شده است، (19)

هنگامى كه بدى به او رسد بى‌تابى مى‌كند، (20)

و هنگامى كه خوبى به او رسد مانع ديگران مى‌شود و بخل مى‌ورزد)، (21)

مگر نمازگزاران، (22)

كسانى كه نمازهايشان را دائماً به جا مى‌آورند، (23)

و كسانى كه در اموالشان حق معيّنى است، (24)

براى سائل و محروم، (25)

و آنها كه به روز جزا ايمان دارند، (26)

و آنها كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند، (27)

چرا كه هيچ كس از عذاب پروردگارش در امان نيست، (28)

و آنها كه دامان خويش را از بى‌عفتى حفظ مى‌كنند، (29)

جز با همسران و كنيزان كه در حكم همسرند آميزش ندارند)، به يقين چنين كسانى مورد سرزنش نخواهند بود. (30)

و هر كس جز اينها را طلب كند، متجاوز است. (31)

و آنها كه امانتها و پيمان خود را رعايت مى‌كنند، (32)

و آنها كه به اداى شهادتشان قيام مى‌نمايند، (33)

و آنها كه بر نمازشان مواظبت دارند، (34)

آنان كه چنين اوصافى دارند در باغهاى بهشتى گرامى داشته مى‌شوند. (35)

پس كافران را چه مى‌شود كه با سرعت نزد تو مى‌آيند، (36)

از راست و چپ، گروه گروه و آرزوى بهشت دارند)؟! (37)

آيا هر يك از آنها با اين اعمال زشتش طمع دارد كه او را در بهشت پرنعمت الهى وارد كنند؟! (38)

هرگز چنين نيست؛ ما آنها را از آنچه خودشان مى‌دانند آفريده‌ايم. (39)