(آرى براى شما در زندگى آنها اسوه حسنه و سرمشق نيكويى بود، براى كسانى كه اميد به خدا و روز قيامت دارند؛ و هر كس سرپيچى كند به خويشتن ضرر زده است، زيرا خداوند بى‌نياز و شايسته ستايش است. (6)

اميد است خدا ميان شما و كسانى از مشركين كه با شما دشمنى كردند از راه اسلام پيوند محبّت برقرار كند؛ خداوند تواناست و خداوند آمرزنده و مهربان است. (7)

خدا شما را از نيكى كردن و رعايت عدالت نسبت به كسانى كه در امر دين با شما پيكار نكردند و از خانه و ديارتان بيرون نراندند نهى نمى‌كند؛ چرا كه خداوند عدالت‌پيشگان را دوست دارد. (8)

خداوند شما را تنها از دوستى و رابطه با كسانى نهى مى‌كند كه در امر دين با شما پيكار كردند و شما را از خانه‌هايتان بيرون راندند و كسانى كه به بيرون راندن شما كمك كردند و هر كس با آنان رابطه دوستى داشته باشد ستمكار است. (9)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! هنگامى كه زنان با ايمان بعنوان هجرت نزد شما آيند، آنها را بيازماييد- خداوند به ايمانشان آگاهتر است- اگر آنان را مؤمن يافتيد، آنها را به سوى كفّار بازنگردانيد؛ نه آنها براى كفّار حلالند و نه كفّار براى آنها حلال؛ و آنچه را همسران آنها براى ازدواج با اين زنان پرداخته‌اند به آنان بپردازيد؛ و گناهى بر شما نيست كه با آنها ازدواج كنيد هرگاه مَهرشان را به آنان بدهيد. و هرگز زنان كافر را در همسرى خود نگه نداريد و اگر كسى از زنان شما كافر شد و به بلاد كفر فرار كرد حق داريد مَهرى را كه پرداخته‌ايد مطالبه كنيد آنگونه كه آنها نيز حق دارند مَهر زنانشان را كه از آنان جدا شده‌اند از شما مطالبه كنند؛ اين حكم خداوند است كه در ميان شما حكم مى‌كند، و خداوند دانا و حكيم است. (10)

و اگر بعضى از همسران شما به سوى كفّار بروند و شما در جنگى بر آنان پيروز شديد و غنايمى گرفتيد، به كسانى كه همسرانشان رفته‌اند، همانند مَهرى را كه پرداخته‌اند بدهيد؛ و از مخالفت خداوندى كه شما به او ايمان داريد بپرهيزيد. (11)